Ο ουρανός χρυσογάλαζη γάζα που τύλιγε στοργικά τον κόσμο.
Η ψυχή έψαχνε να βρει δροσιά κι ανάπαυση κάτω απ΄τις βουκαμβίλιες του δεκαπενταυγουστου.
Εμείς περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε, μόνο νιώθαμε.
Αισθανόμασταν το χάδι του ήλιου πάνω στα πρασινωπά φύκια,
την αψάδα της αρμύρας στα λευκά βότσαλα .
Πάνω στο βράχο, λουσμένη στο φως,
η Παναγιά η Θαλασσινή κεντούσε για τα παιδιά και τους πονεμένους
λευκό στεφάνι με κοχύλια.
Δεν είχαμε πατρίδα, παρά μόνο μία καρδιά για οδηγό,
που αφουγκραζόταν τις νύχτες τους θρόους των άστρων.
Πως μείναμε έτσι ξεχασμένοι απ΄τη ζωή,
χωρίς φωνή,
με μόνη συντροφιά το τραγούδι των γλάρων .
Ίσως αυτοί που ήταν γύρω μας δεν μας κατάλαβαν,
ίσως κι εμείς κλειστήκαμε στο σιωπηλό κάστρο του μυαλού μας,
γιατί προτιμήσαμε το φως απ΄το σκοτάδι.
Δεν μας πειράζει, πονέσαμε με αξιοπρέπεια,
όσο έπρεπε,
μα δεν πάψαμε μες στην σιωπή
το τραγούδι της αγάπης να ακούμε.
Είναι γιατί τα βράδια,
κάτω από ένα αυγουστιάτικο παράθυρο,
σαν τους ποιητές και τα μικρά παιδιά,
με τ΄ όνειρο ενός ήλιου αγρυπνούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.