Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Κρυμμένο

Έψαχνα πάντα κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό,
γι΄αυτό και αναζήτησα αυτό που κρύβεται μέσα στο σύσκιο δάσος του μυαλού σου.
Εκεί περιπλανήθηκα για να τρυγήσω αναμνήσεις.
Μνήμες που πρόβαλαν μπροστά μου σαν γκρεμισμένα αγάλματα,
ξεθωριασμένες ανταύγειες πεπερασμένου χρόνου.
Μέσα μου το σκίρτημα ενός κόσμου, που ολοένα πέθαινε κι ανασταινόταν.
Οι φλέβες μου χτυπούσαν πάλι δυνατά, ρίζες δέντρων,
που πάλλονται στο άγγιγμα της φθινοπωρινής βροχής κάτω απ΄το χώμα.

Δεν μπόρεσα όμως τελικά να αντισταθώ στο φως.
Άνοιξα του ουρανού τα ψηλά βημόθυρα κι είδα του ήλιου τις αχτίδες
να διαγράφουν δαχτυλίδια στα ακροδάχτυλά σου.
Ήρθε τότε κι ένα ζευγάρι πουλιά με υγρά μάτια,
μυρωμένα απ΄την δροσιά του πρωινού.

Μην φοβάσαι τους ίσκιους, μου είπες.
Στο λυκαυγές του απείρου ο Θεός έχει φυλάξει για τους ποιητές
της νύχτας το υφάδι.
Το όμορφο μες στην ζωή, αν και βαθιά κρυμμένο, λάμπει πάντα,
φεγγερή τροχιά ενός αστεριού μες στο σκοτάδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.