Πληγές

Παρακάλεσα να φυσήξει μία αύρα εσπερινή,
να πετάξει η ψυχή άσπρο περιστέρι,
λυτρωμένη απ΄το βάρος των λυγμών.

Το σώμα τώρα πια έγινε διάφανο κι αιθέριο,
και η μοναξιά, καρφί σε γαλάζιο τοίχο,
να διαχέει χρώματα, να σκορπά ιριδισμούς,
να ταξιδεύει το μυαλό.

Νιώθω κάτι παράξενο.
Αίμα σταλάζει
του δειλινού ο ολοπόρφυρος ουρανός.

Δεν με πειράζει.
Θα αναβρύσουν πάλι οι πληγές μου
ποίηση μαζί και φως.