Εκβολές από τις Ανταύγειες της Χάρης

Στου Ιανουαρίου τις εκβολές οι νύχτες μας ασέληνες.
Στο μονοπάτι πέσαμε και αγκυλώθηκε η καρδιά. 
Τα συναξάρια όμως παρέμειναν χρυσά. 
Μπαίνουν πάντα ηλιαχτίδες μέσα από τα τείχη,
για να μπορούν ρόδα να ανθίζουν ανάμεσα στις πέτρες. 
Στον Άγιο Γρηγόριο μελαγχολία στα φύλλα της φτελιάς,
η ησυχία θέλει κόπο για να απλωθεί σε λειμώνες σμαραγδένιους.
Ενδότερα το πανηγύρι μας το παιδικό.
Στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ανάμεσα στα σύννεφα
επιμένει να πετά δοξαστικά της ζωής μας το περιστέρι.
Και όταν τα πόδια θα βραχούν στις όχθες,
ο φάρος μας προβάλλει εκεί.
Στον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο τα δάκρυά μας, νούφαρα,
μία ατελεύτητη αυγή προσμένουν για να λαμπυρίσουν.
Πέσαμε. Και όμως, σηκωθήκαμε ξανά.
Κάτω από το φως της ευσπλαχνίας τα συντριβάνια, κρύσταλλα διάφανα
και η έγερσή μας, στον ουρανό φτερούγισμα θριαμβευτικό της θεϊκής αγάπης. 

Ψυχή από τις Ανταύγειες της Χάρης

Ψυχή μου, δεν σου έμαθα κάτι .
Γιατί εσύ ζητάς το φως κι εγώ είμαι από χώμα .
Το μόνο που ίσως σε βοήθησα είναι να μπορείς
να δίνεις στον κόσμο απλόχερα ομορφιά .
Γιατί κι αυτό αγάπη είναι .
Μία μορφή της ταπεινή για τα μέτρα μου τα χοϊκά,
που όλο ζητούν και δεν μπορούν τον ουρανό να αγγίξουν.
Δεν σου έμαθα κάτι .
Μόνο τον τρόπο , όταν στέκεται στη θύρα η οδύνη,
να αφήνεις να φτερουγίζει εκείνο το περιστέρι το κρυφό
γύρω από το πληγωμένο σου χαμόγελο .
Δεν σου έμαθα κάτι .
Μόνο να ατενίζεις τα ηλιοβασιλέματα στο πέλαγος
και να φαντάζεσαι αυγές .
Από τις μέρες σου να διώχνεις τη βροχή,
και τα μεσάνυχτα μέσα στον πιο βαθύ σου τον λυγμό,
να πλημμυρίζουν οι ώρες σου ηλιαχτίδες .
Ψυχή μου, δεν σου έμαθα κάτι .
Μόνο να γράφεις .
Και να αγαπάς .
Τις στιγμές που πάλεψες και δάκρυσες,
γιατί το άκτιστο αγάπησες,
τις στιγμές που πιο βαθιά έζησες,
να μην αντικρίζεις σύννεφα .
Ψυχή μου, βλέπεις ;
Στο σβήσιμο της μέρας .η θάλασσα χρυσή .
Ροδίζουν οι ανταύγειες του Θεού στο βάθος του ορίζοντα .
Το μόνο που σου έμαθα,
αυτές τις στιγμές, ψυχή μου,
είναι να τις μετράς σε ήλιους και καλοκαίρια της συγγνώμης .

Δευτέρα της ελπίδας (Σινά και Ραϊθώ)

Δευτέρα της ελπίδας. 
Στα παράθυρα γαλάζιες ακτίνες της αγάπης. 
Μέλι και γάλα να τρυγήσουμε με βακτηρία την καρδιά. 
Κι αν είναι ο τροχός οδυνηρός,
κι αν φαίνεται απέραντη των θλίψεων η έρημος,
ένα πουλί μικρό ραίνει την ησυχία με κελαηδίσματα.
Οι προσδοκίες μας, γεράνια πορφυρά μέσα σε ψάθινο καλάθι.
Κι αν οι πληγές μοιάζουν κραυγές μαρτυρικές,
τα δάκρυα γρήγορα στεγνώνουν,
κεριά ολόφωτα, δοξαστικά σε σιναϊτικο μετόχι.
Στη Ραϊθώ και στο Σινά χαμογελούν οι φρέζες του ανέσπερου.
Άφλεκτος βάτος στον ορίζοντα.
Κι εμείς τώρα πια μπροστά στο φως
με λελυμένα υποδήματα.
Δευτέρα της ελπίδας.
Της ευτυχίας η βεβαιότητα πίσω από τα σύννεφα,
βάρκα που γλιστρά απαλά στο χρυσαφένιο πέλαγος.