Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Νύχτα Χριστουγέννων

Νύχτα και προσμονή στου Δεκεμβρίου τις ακρώρειες. 
Μικρά πουλιά σκορπούν αστέρια στα κλαδιά .
Χρειάστηκαν αιώνες οδύνης για να προβάλλει η αυγή. 
Είναι όμως αυτή η νύχτα διάφανη και πληρωτική,
η ευκαιρία να ενδυθεί το χώμα μας τις ανταύγειες του ουρανού. 
Κι αν φαίνεται βαθύς ο χειμώνας της ζωής,
είναι αναπότρεπτη της επαγγελίας η εκπλήρωση.
Τα χελιδόνια θα φτερουγίσουν ξανά στον ήλιο,
αφού η μητρότητα συγκατανεύει με τη στοργή της θάλασσας.
Παρά τα εμπόδια θα πλημμυρίσουν από φως του χρόνου οι καμάρες.
Χωρήθηκε τόσο γλυκά το αχώρητο.
Και αν νομίζουμε πως τα δώρα μας στο υπερούσιο είναι φτωχικά,
λάμπουν τόσο πολύτιμα.
Αρκεί ένα δάκρυ χρυσό της αθωότητας .
Η γέννηση της αγάπης, μυστήριο ατελεύτητο.

Νύχτα λοιπόν και προσμονή.
Ένα περιστέρι περιμένει να φωλιάσει στα κλαδιά.
Σκέπη του εκείνο το αστέρι.
Στη μητρική αγκαλιά ευωδιάζουν κρίνα της ελπίδας.
Κι εμείς, στο τέλος του εμπονου αγώνα
να αχτιδίσει το σπήλαιο της καρδιάς.
Χριστούγεννα.
Φεγγοβολούν σαν πύρινα τριαντάφυλλα
τα σπάργανα της ουράνιας τρυφερότητας. 


από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης 

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Αηδόνι από τις Ανταύγειες της Χάρης

Νύχτα πλημμυρισμένη από φως. 
Του κεριού η φλόγα τόσο βαθιά, όσο η ζωή. 
Ποτάμι η ησυχία, που απαλά στον νου κελαρύζει. 
Είναι η ολόψυχη αγάπη, της αυγής η μουσική,
μοναχικό αηδόνι ανάμεσα στις λεύκες. 

Δεν έχει τέλος ο χρόνος, ούτε η χαρά.
Οι ανταύγειες στα σύννεφα μαρτυρούν το ατελεύτητο.
Κάθε φορά που βασιλεύει ο ήλιος
και της αγιότητας το χέρι πορφυρώνει το νερό,
δελφίνια συνοδεύουν στο ταξίδι την αθωότητα.
Τέσσερις και μισή τα ξημερώματα.
Ξυπνούν τα ρόδα από τον έρωτα τον θεϊκό.
Του Αγίου Πορφυρίου.
Το χέρι αναζητά αχτίδες πάνω στο χαρτί.
Της καρδιάς η εξομολόγηση και η στοργή η πατρική,
περίπατος στον ουρανό κάτω από τα χρυσά φύλλα της γαλήνης.