η ψυχή μου, διάφανο ρόδο, περιμένει να φυλλομετρήσεις τα πέταλά του.
Και είναι η γαλάζια ανάσα του ήλιου σου, που διώχνει μακριά
τους χειμώνες μου.
Η σιωπή τότε υφαίνει μυστικά το χρυσάφι της μέσα στον χρόνο.
Γιατί στα μάτια σου σμίγει το φως με την θάλασσα.
Κάθε φορά που ο ουρανός ψιθυρίζει το Άλφα και το Ωμέγα σου,
τα γράμματα μου αχτιδίζουν πίσω απ΄τα σύννεφα.
Κι ίσως γι΄αυτό τις νύχτες, όταν ανοίγω διάπλατα το παράθυρο,
στέλνει ο Θεός στους στίχους μου θραύσματα της αγάπης σου,
μικρά καταπόρφυρα άστρα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.