Το φως κι ο αέρας.
Τα χέρια σου μετάξι και μνήμη.
Ακόμα κι όταν της θλίψης το χιόνι σκέπαζε τον ανθισμένο σου κήπο,
έμενα πάντα το μαβί σου κυκλάμινο,
να τρυφερεύω αθόρυβα πλάϊ στην καρδιά σου.
Κι ίσως, αν δεν σου έγραφα απόψε,
ίσως να μην ξεχυνόταν απ΄το χαρτί μου αυτό το ποτάμι το ασύνορο
να σ΄αγκαλιάσει, όπως ποτέ δεν σ΄αγκάλιασαν.
Μην απορείς.
Τις νύχτες οι λέξεις μένουν στον ουρανό,
πορφυρές φωταψίες, βελούδινες,
να ιριδίζουν αισθήματα.
Και είναι τα χάδια τους άϋλα, διάφανα, σαν των πουλιών το φτερούγισμα.
Τώρα που ο Θεός ανάβει στον κόσμο τα αστέρια,
θα μείνω δίπλα σου.
Θα προσπαθήσω για χάρη σου να ξεγελάσω τον θάνατο.
Μ΄ένα ποίημα να σε αγγίξω, όπως ποτέ δεν σε άγγιξαν.
Τα βράδια τα χέρια μου μέσα στα χέρια σου,
ατλάζι, αγάπη και λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.