Και η θάλασσα τόσο πλατιά, απέραντη για να μερεύει το μυαλό .
Που αρχίζει το φως ;
Που τελειώνει η θλίψη ;
Kάπου πρέπει να ακουμπήσει η ψυχή για να συντρέξει .
Έξω απ΄της νύχτας το παράθυρο δύο φτερούγες που πάλλονται.
Ένα πουλί προσπαθεί να πετάξει.
Κι αυτός ο ανεπαίσθητος λυγμός.
Απόψε κάποιος κλαίει στου κόσμου την άκρη.
Να αγαπήσουμε,
όσο είναι καιρός να προλάβουμε.
Στου ουρανού τα πέταλα μήπως στεγνώσει και σήμερα
του Θεού το δάκρυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.