Είμαστε κάτι διάφανα ποτάμια.
Μέσα μας αντιφεγγίζει ένας ολόκληρος κόσμος.
Δώσε μου το χέρι σου, τώρα που η δροσιά του φεγγαριού φωτίζει τη νύχτα μας.
Δεν το νιώθεις ;
Στον αέρα πλανιέται το άρωμα του αγριόκρινου μαζί μ΄ένα ακαθόριστο αίσθημα νοσταλγίας.
Εκείνο το δειλινό, θυμάσαι,
που παρακολουθούσαμε τις βάρκες να πλέουν σιωπηλά σε μία πάγχρυση θάλασσα.
Τότε που, καθώς έσβηνε ο ήλιος, πλημμύριζε από φως τρεμάμενο η ψυχή μας.
Και οι προσδοκίες, τα όνειρα,
γλάροι που ποθούσαν να βρουν μέρος να ξαποστάσουν.
Ήρθε το βράδυ,
δως μου το χέρι σου.
Τώρα μπορούμε να αισθανθούμε το νερό να κελαρύζει στις φλέβες μας.
Έχουμε γίνει κι οι δυο ένα μεγάλο ποτάμι.
Απ΄της πλάσης το αντιφέγγισμα έχει διαλέξει ο Θεός την ψυχή μας,
του γλάρου το πέταγμα,
άστρο τρεμάμενο,
φως μες στο σκοτάδι.
ΕΜέσα μας αντιφεγγίζει ένας ολόκληρος κόσμος.
Δώσε μου το χέρι σου, τώρα που η δροσιά του φεγγαριού φωτίζει τη νύχτα μας.
Δεν το νιώθεις ;
Στον αέρα πλανιέται το άρωμα του αγριόκρινου μαζί μ΄ένα ακαθόριστο αίσθημα νοσταλγίας.
Εκείνο το δειλινό, θυμάσαι,
που παρακολουθούσαμε τις βάρκες να πλέουν σιωπηλά σε μία πάγχρυση θάλασσα.
Τότε που, καθώς έσβηνε ο ήλιος, πλημμύριζε από φως τρεμάμενο η ψυχή μας.
Και οι προσδοκίες, τα όνειρα,
γλάροι που ποθούσαν να βρουν μέρος να ξαποστάσουν.
Ήρθε το βράδυ,
δως μου το χέρι σου.
Τώρα μπορούμε να αισθανθούμε το νερό να κελαρύζει στις φλέβες μας.
Έχουμε γίνει κι οι δυο ένα μεγάλο ποτάμι.
Απ΄της πλάσης το αντιφέγγισμα έχει διαλέξει ο Θεός την ψυχή μας,
του γλάρου το πέταγμα,
άστρο τρεμάμενο,
φως μες στο σκοτάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.