Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Χριστούγεννα, Έλυα Βερυκίου από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Χριστούγεννα. 
Κάτω από το χιόνι, ανάμεσα στα αγκάθια του χειμώνα, 
να αναζητούμε ίριδες. 
Χρειάζεται η ασθένεια ή ο κατατρεγμός, 
να βγάλει φύλλα πάνω στο κλαδί του εαυτού η επίγνωση. 
Κι αν είναι ένα μηχάνημα η πρόφαση
για να σου σπινθηρογραφήσει την ψυχή,
η διάγνωση μοιάζει δώρο πολύτιμο, που άδολα προσφέρεται.
Ήρθε η ώρα, όπως φαίνεται, για εκείνη τη μητρική αγκαλιά, που τόσο πόθησες.
Πίδακας, που αναβλύζει στη νύχτα σου φως και τρυφερότητα.
Για να εγκαταλειψουμε της υλοφροσυνης την παγωμένη λίμνη,
πρέπει η αθωότητα να τυλιχθεί απαλά με σπάργανα,
αθόρυβα να διαλυθούν τα πταίσματα.
Κι αν είναι μ' ένα δάκρυ για όσους πονούν,
νούφαρα γαλάζια να επιπλευσουν μέσα στην καρδιά,
ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που χρειάστηκε μία γέννηση ανώδυνη
και κυρίως η δική Σου συγκατάβαση
για να Σε αισθανθώ Ανατολή μου με όλα Σου τα χρώματα.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Μέσα στο φως, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου

Στους τοίχους το απύθμενο λευκό
και η ζωή να εκδιπλώνει αργά το άγνωστο βάθος των πραγμάτων .
Έχουν τα δάκρυα παρρησία και η αφάνεια δόξα .
Εκεί που σμίγει η Δύση με την Ανατολή
τα περιστέρια εγκαταλείπουν τις πλατείες
και συνοδεύουν γόνδολες .
Νόμος της φύσης και του άφθαρτου η έλξη από τον ήλιο .
Κι αν είναι υγρή η φυλακή για το σαρκίο,
έχει λουσθεί ως τα οστά με μύρα η ψυχή για να ευωδιάσει .
Ο πέλεκυς, ο εγκλεισμός, η άσκηση η πενθική,
Σάββας, Φιλούμενος, Νικόλαος.
Θάλασσα ατελεύτητη της συνειδήσεως το μαρτύριο .
Κι όποτε φανερώνεται στα κρύσταλλα η φλόγα,
ανάβει η ζωή για εμάς στον ουρανό τρία ολόφωτα κυκλάμινα .
Η καρτερία μας, παράθυρο μοναχικό, τόσο ψηλό .
Βλέμμα γαλήνιο και φωτόλουστο .
Τα ροδοπέταλα δεν σκόρπισαν,
κόσμημα μένουν πάνω στης ομορφιάς την κιβωτό .
Απλά ήρθε η ώρα να βαδίσουμε κι εμείς μέσα στο φως μετά αγάπης .

Στη μνήμη του γιατρού μου Φοίβου .