Θα ήθελα λίγο φως

Κατέβαινες τις πέτρινες σκάλες.
Κάτω απ΄τα μελαγχολικά φώτα του δρόμου η μορφή σου περιπλανιόταν
ανάμεσα στους θρόους του γιασεμιού.
Η θλίψη έσερνε αγέρωχη το μαβί της φόρεμα πάνω στης ψυχής το λιθόστρωτο,
κι εσύ, ένας αβέβαιος, ξεθωριασμένος ίσκιος.

Θα ήθελα λίγο φως να μπορέσω να σε δω καλύτερα.
Πλάϊ σου δεν ήμουν τίποτα άλλο, παρά μία ύπαρξη ετερόφωτη.
Στη μνήμη μου τόσες εικόνες.
Κάποτε στεκόμασταν στη μέση του πάρκου,
κάτω από ένα αργυρό σύννεφο με δάκρυα κι επιθυμίες ματαιωμένες.
Η βροχή μας χάϊδευε το πρόσωπο, τα χέρια, την καρδιά .
Το βράδυ μας άγγιζε το άπειρο.

Θα ήθελα λίγο φως να δω εκείνο το στιγμιαίο ,
που κρύβει βαθιά την δική του αιωνιότητα.
Στου νου την ζοφερή θάλασσα θα λάμνουν οι σκέψεις με δύο χρυσά κουπιά.
Ίσως εκείνη τη νύχτα να βρέχει ο Θεός.
Είναι γιατί κάπου στον δρόμο, ένα γιασεμί, δύο φώτα μελαγχολικά,
μας συντροφέψουν για να αισθανθούμε πάλι εκείνη την παλιά μας αθωότητα