Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Η θάλασσα


Νύχτωσε.
Στον ουρανό ο αποχαιρετισμός της μέρας.
Στο βάθος του ορίζοντα τα σύννεφα στάζουν πορφύρα.
Το ημίφως, κρουστό, χαϊδεύει τους ώμους σου.
Κι εσύ δίπλα μου, να περιμένεις να ζήσεις το αιώνιο σε μία στιγμή ρόδινη
με μία θάλασσα στο βλέμμα.

Θάλασσα απέραντη, που χρύσισες μέσα μου,
ήρθε η ώρα να ανάψεις τα φώτα σου,
να διώξεις τους ίσκιους. 
Δεν έχει σημασία τίποτα άλλο απόψε,
μόνο αυτό το φεγγάρι το κόκκινο, που έχει το χρώμα της πληγής μας.

Όλη η ζωή μας ένα φως μακρινό στο σύθαμπο,
κι οι μέρες που ζήσαμε μέσα στο όνειρο,
αυτές που δακρύσαμε, αυτές που αγαπήσαμε,
πλοία κατάφωτα, που διασχίζουν τον χρόνο.
Μπορεί να γνωρίσαμε τον πόνο σε όλο το βάθος του,
δεν σταματήσαμε όμως ποτέ το ταξίδι.
Σε κάθε σταθμό αναζητούσαμε μία κρυμμένη ομορφιά.
Έτσι απ΄το παράθυρο βλέπαμε τις νύχτες, σαν τα παιδιά,
κυκλάμινα λευκά να ανθίζουν πλάϊ στις πέτρες.
Και κάθε φορά που δάκρυζε η ψυχή,
απελευθερωνόταν, γιατί είχε το χρέος της τελικά εξοφλήσει.

Σφίξε μου το χέρι και μην απελπίζεσαι.
Όλα είναι εδώ,
το φεγγάρι, το θαύμα, η πληγή, η αγάπη.
Τα σύννεφα στάζουν απόψε φως κι αθωότητα.
Και η θάλασσα ...
Η θάλασσα αγάπη μου, είναι χρυσή κι απέραντη
κι εμείς έχουμε ακόμα μεγάλο ταξίδι.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.