Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Κοίμηση τον Αύγουστο από τις Ανταύγειες της Χάρης

Αλλάζει ο καιρός και τα σύννεφα αρχίζουν να μας στερούνε τη στοργή. 
Πολλοί οι στεναγμοί, μα άπειρα τα κρόσσια της στολής. 
Μαρία, στις λίθινες στιγμές το όνομά Σου,
ανταύγεια ουρανόχυτη.
Διάδημα της αυγής,
που μόνο Εσύ την ακηδία μπορείς να εξοβελίζεις,
πράϋνε με το βλέμμα του τοπίου την τραχύτητα.
Γιατί στα μονοπάτια μας ορθώνεται σε βράχους το φθαρτό .
Τύλιξε με αγάπη την καρδιά,
όταν απελπισμένοι διασχίζουμε τις έρημες πλατείες.
Παντάνασσα, γέφυρα πάγχρυση ανάμεσα στις ακακίες,
φανέρωσε πάλι τον αυγερινό,
που κρύψαμε κάτω από των παθών τα φυλλώματα.
Έχουμε ανάγκη από μύρα για του νου τον δροσισμό .
Η προσφορά, δάκρυα πλεγμένα σε ρίζες,
χρυσάνθεμα ολόφωτα στα πόδια της Βασίλισσας.
Μαρία, ρόδο τρισήλιο,
το άρωμά Σου επιτείνει της εξύμνησης τον πόθο
παρά την ανάξια θνητότητα.
Έσβησε πια ο φόβος,
πράσινα κρύσταλλα σκορπούν οι φάροι στο βάθος του ορίζοντα.
Μένει να καθρεφτίζεται στη θάλασσα μία Κοίμηση σωτήρια τον Αύγουστο
και η αγάπη μου για Εσένα,
Μαρία,
άστρο της άφεσης γαλάζιο,
που ξέρεις να πλάθεις σε ήλιους τις πληγές μας.