Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Αγίων Πάντων, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης .

Ποια φωνή να αρθρώσουν τα σύννεφα της προσμονής,
όταν τα περιστέρια δεν διασχίζουν τον αιθέρα;
O δρόμος του ουρανού, σπαρμένος από σήματα και φως,
ρόδα απαλά ριγμένα στην πορεία της αγιότητας.
όλα αυτά, που ανάγκη έχω για να λυτρωθώ από τους ίσκιους.
Υπομονή.
Μέσα στο φως αρχίζει της ελπίδας η απαρίθμηση .
Κάρα αιωνόβια της χαράς,
που το μαρτύριο καταυγάζει ,
της νήψης δάκρυα,
γρήγορα λίμνη διάφανη να στάξουν στην καρδιά,
τρία χρυσάνθεμα σε δύο πληγές επάνω στην πλευρά,
σταυρό από αστέρια,
του Νοεμβρίου το νέκταρ,
δύο μάτια ήλιοι,
στο σβήσιμο του χρόνου να ιαθεί η τυφλότητα,
της μετανοίας η Μαρία κι ένας μανδύας τρίχινος
να λούζει με ανταύγειες πνεύματος το σώμα.
Της άφεσης ο οβολός, κωνσταντινάτο χρυσό ανάμεσα στα δάχτυλα,
το μέλι στης ερημικές αλέες του μυαλού
και της σοφίας το κρίνο το ασκητικό,
ουράνια εφύμνια του Αυγούστου στης χάρης το φανέρωμα .
Ξημερώματα Αγίων Πάντων .
Τα φύλλα της μανόλιας γυαλίζουν στο φεγγάρι .
Του Ιουλίου η μηλωτή, πάντοτε παρούσα .
Μαζί και η προστασία του πέπλου,
ξέρει την καίρια στιγμή της νύχτας να φωτίζει την αλήθεια .
Τόσα άνθη .
Να μου θυμίζουν πως στα βράδια του κόσμου
χρειάζομαι κυρίως τον Ένα,
που θα μου πυρπολήσει τα αγκάθια .