Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Αναχώρηση, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης.

Πορεύονται οι χειμώνες ανάλγητοι πάνω στα πρόσωπα 
και οι ρυτίδες στην ψυχή το πλήρωμα του χρόνου 
περιμένουν για να λάμψουν. 
Η επίφαση, μαύρο ύφασμα τριμμένο,
δεν χώρεσε σε νέο ασκό. 

Και αν ταλαντεύθηκες τόσο καιρό ανάμεσα στο λευκό και στο γαλάζιο,
κέρδισες τις στιγμές, που δεν συνθηκολόγησες.
Δεν ήταν η μετοίκηση, που σε άλλαξε,
μάλλον εκείνο το αίσθημα πως ίσως κάποτε
καταφέρεις να μερίσεις στους άλλους
την ίδια σου την ύπαρξη.

Χρειάζεται θάρρος για να αντέξεις τη θάλασσα,
όταν αλλάζει κάτω από τον ήλιο της αλήθειας χρώματα.
Δεν έχει νόημα εξάλλου η φυγή, αλλά η αναχώρηση.
Το φως στο τέλος όλα τα ορίζει.
Υπάρχει πάντα το καταφύγιό σου,
ο τόπος της βαθιάς καρδιάς,
για να μπορέσεις να συλλογιστείς την απειρότητα. 


Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Δύο ποιήματα δημοσιευμένα στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Φρέαρ

Δύο ποιήματα – της Έλυας Βερυκίου

Written by   //  02/03/2016  //  Ποίηση  //  Comments Off on Δύο ποιήματα – της Έλυας Βερυκίου
tumblr_nztsz6zt361v2naczo1_1280
Μετά αγάπης
Τα χρόνια, δάση.
Γαλήνια και στοχαστικά αναπνέουν τις παγωμένες νύχτες.
Η ιστορία έτσι γράφεται.
Θωπεία ανάλαφρη στο πρόσωπο το προκαθορισμένο.
Βαθύς της ατρεψίας ο πόθος.
Αρκεί να υπάρχει θέληση να εγκαταλείψουμε τους ίσκιους.
Τώρα που καταρρέει η έπαρση,
σβήνει αναίμακτα του θρήνου η σελήνη.
Διαλύονται οι ήχοι του νερού πλάι στις ανταύγειες της σιωπής.
Ένα καθρέφτισμα η λύτρωση.
Εκεί όπου το τοπίο συγκλίνει με το σώμα,
το γαλάζιο ανθοφορεί ως τον παλμό.
Τουλάχιστον είδα το φως,
άκουσα τα χελιδόνια του μεσημεριού.
Αν και αργά,
μετά αγάπης προσήλθα.
Τοπία της αλήθειας
Στον ουρανό βρίσκει τις νύχτες τον ξεχασμένο ορισμό της η τρωτότητα.
Πονούν οι ρόζοι της σιωπής,
άστρα που τρέμουν γύρω από τα δάχτυλα.
Ποιός να μιλήσει για των πεύκων τις σκιές,
την κλίση του αυχένα.
Όσο και αν πασχίζουμε να διακρίνουμε το φως μέσα σε σχήματα,
μένουν άμορφες οι στιγμές που μας καθόρισαν.
Θροΐζει η θλίψη,
λιγόστεψαν τα περιγράμματα για να χωρέσουνε το χάδι.
Θα δικαστούμε σίγουρα για την αναλγησία.
Κι αν καταλήξαμε της στοργής εξόριστοι,
είμαστε πάροικοι διαρκώς της προσμονής.
Τις δύσκολες ώρες αναγνωρίσθηκε η ταπεινή μας προσφορά.
Ανακοινώθηκε το ελαφρυντικό για τις διάφωτες αναμνήσεις.
Συνοδοιπόροι της ψυχής, τα τοπία της αλήθειας.
Και τα τραύματα, τόσο μικρά, ασήμαντα,
ρόδα αργυρά κάτω από τον ιλασμό της σελήνης.
http://frear.gr/?p=12937

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Το δώρο

Στην άκρη του τραπεζιού γαλάζιο βιβλίο,
που έκλεισε μέσα του το φως.
Δεν θα αργήσω,
μόνο χρειάζομαι κι άλλα λευκά πουλιά
για να διασχίσω τις έρημες πλατείες.
Της μοναξιάς η λεπίδα δεν θα βρει σώμα,
το υπόσχομαι.
Στο πνεύμα χάδι διαρκές η απόσταση.

Όταν θα λάμψει στα μαλλιά παράξενα και όμορφα η θάλασσα,
θα έχω μάθει να χαρίζω ανυπόκριτα αυτό που μου δωρήθηκε.
Ας έχω λίγο χρόνο να διαβάσω τα ίχνη,
που χάραξε η θλίψη πάνω στο εύθραυστο.
Κάθε σελίδα και μία κλίμακα χρυσή.
Αρκεί να δω κάποια στιγμή τον ήλιο στην εκπλήρωση.
Προς το παρόν,
ανταύγεια που αναλήφθηκε στον ουρανό για χάρη μας
                    η αγάπη.