Ανεμώνη

Άλλη μία μέρα περιμένω να αναπαυθεί η μορφή σου στης σκέψης τον γαλάζιο θρόνο.
Του ήλιου η χρυσή φυλλωσιά θροίζει μέσα στα μάτια σου.
Του κόσμου η στάμνα γεμίζει με χρώμα και φως.
Η ζωή ήρθε πάλι να αφήσει μία μικρή ανεμώνη στο περβάζι.
Την κρατώ προσεκτικά,
σαν εκείνη την αλήθεια που μόνο οι τρελλοί και τα παιδιά κατέχουν .

Εκεί κάπου θα είναι η αγάπη,
θα φωλιάζει σε μία στιγμή ρόδινη του χρόνου.
Κι η ψυχή θα φτερουγίζει σαν γλάρος, που ποθεί να ταξιδέψει.

Θα μπορώ να αγαπώ, να γράφω.
Όταν βραδιάζει μία προσευχή θα΄ναι κρυμμένη στη θημωνιά του φεγγαριού.
Ανάμεσα στις λέξεις δύο χέρια θα υφαίνουν αστέρια.
Είναι που μία ανεμώνη γαλάζια ανθίζει , αιώνια αλήθεια, καταμεσίς του ουρανού.