Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Χριστούγεννα, Έλυα Βερυκίου από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Χριστούγεννα. 
Κάτω από το χιόνι, ανάμεσα στα αγκάθια του χειμώνα, 
να αναζητούμε ίριδες. 
Χρειάζεται η ασθένεια ή ο κατατρεγμός, 
να βγάλει φύλλα πάνω στο κλαδί του εαυτού η επίγνωση. 
Κι αν είναι ένα μηχάνημα η πρόφαση
για να σου σπινθηρογραφήσει την ψυχή,
η διάγνωση μοιάζει δώρο πολύτιμο, που άδολα προσφέρεται.
Ήρθε η ώρα, όπως φαίνεται, για εκείνη τη μητρική αγκαλιά, που τόσο πόθησες.
Πίδακας, που αναβλύζει στη νύχτα σου φως και τρυφερότητα.
Για να εγκαταλειψουμε της υλοφροσυνης την παγωμένη λίμνη,
πρέπει η αθωότητα να τυλιχθεί απαλά με σπάργανα,
αθόρυβα να διαλυθούν τα πταίσματα.
Κι αν είναι μ' ένα δάκρυ για όσους πονούν,
νούφαρα γαλάζια να επιπλευσουν μέσα στην καρδιά,
ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που χρειάστηκε μία γέννηση ανώδυνη
και κυρίως η δική Σου συγκατάβαση
για να Σε αισθανθώ Ανατολή μου με όλα Σου τα χρώματα.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Μέσα στο φως, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου

Στους τοίχους το απύθμενο λευκό
και η ζωή να εκδιπλώνει αργά το άγνωστο βάθος των πραγμάτων .
Έχουν τα δάκρυα παρρησία και η αφάνεια δόξα .
Εκεί που σμίγει η Δύση με την Ανατολή
τα περιστέρια εγκαταλείπουν τις πλατείες
και συνοδεύουν γόνδολες .
Νόμος της φύσης και του άφθαρτου η έλξη από τον ήλιο .
Κι αν είναι υγρή η φυλακή για το σαρκίο,
έχει λουσθεί ως τα οστά με μύρα η ψυχή για να ευωδιάσει .
Ο πέλεκυς, ο εγκλεισμός, η άσκηση η πενθική,
Σάββας, Φιλούμενος, Νικόλαος.
Θάλασσα ατελεύτητη της συνειδήσεως το μαρτύριο .
Κι όποτε φανερώνεται στα κρύσταλλα η φλόγα,
ανάβει η ζωή για εμάς στον ουρανό τρία ολόφωτα κυκλάμινα .
Η καρτερία μας, παράθυρο μοναχικό, τόσο ψηλό .
Βλέμμα γαλήνιο και φωτόλουστο .
Τα ροδοπέταλα δεν σκόρπισαν,
κόσμημα μένουν πάνω στης ομορφιάς την κιβωτό .
Απλά ήρθε η ώρα να βαδίσουμε κι εμείς μέσα στο φως μετά αγάπης .

Στη μνήμη του γιατρού μου Φοίβου .

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Εισόδια, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Συνθλίβει ο φόβος, ακόμη μία δοκιμασία
για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε γενναία τη φθορά .
Πρέπει να παραμείνει διακαής ο πόθος για καταφύγιο.
Η προσφορά όμως θα δικαιώσει την αναμονή,
καιρός να συναχθούμε στην ταπεινή μας μυστικότητα .
Εξάλλου, πάντα δειλά προβάλλουν στην αρχή οι ακτίνες μέσα από τα σύννεφα .
Στους τοίχους βυζαντινοί οι αιώνες .
Αγαλλιάζει η πέτρα, το δειλινό διασχίζουν χελιδόνια,
στάζουν ειρήνη τα κυπαρίσσια στις άκρες .
Γύρω μας εκδιπλώνεται βασιλική η ομορφιά.
Χέρια παρθενικά, πλημμυρισμένα φως, να συνοδεύουν την πομπή
Έχει ανάγκη από λαμπάδα νοητή η καρδιά για να αναβλέψει .
Το λίκνο της γαλήνης μας, μία κιβωτός χρυσή .
Η ώρα της εισόδου.
Τα ροδοπέταλα λευκά .
Τριών ετών το κοριτσίστικο χαμόγελο .
Επιτέλους,
στον ουρανό ανάβουν τα κεριά μαζί με τα αστέρια .

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Μύρα, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου

Στους γκρίζους βράχους,
εκεί πληγώσαμε τα γόνατα.
Καθώς το ανάστημα ορθώσαμε απερίσκεπτα,
ήρθε το κύμα να γκρεμίσει την προσπάθεια σβήνοντας τα ίχνη.
Οκτώβρης. 
Η ομολογία της αδυναμίας μας στην πάλη με το άνισο,
άνθος λεπτό, μία επίκληση στου Δημητρίου τον Θεό.
Κι όταν στις λόγχες η πλευρά προσφέρεται,
ρέει το αίμα απ' τις οπές και ανθίζουνε χρυσάνθεμα .
Η μαρτυρία, δέντρο στο φως λουσμένο,
εξακτινώνει τους καρπούς.
Μύρα παντού, ακόμα και στη λαβωμένη μας ζωή.
Κι όλα αυτά, για να πετούν τα πρωινά σπουργίτια μέσα στο ναό σου .
Εσύ ψηλά,
κι εμείς ακόμη εδώ,
τον ήλιο σου να μην ξεχνάμε, όταν ζεσταίνει της οδύνης μας τη θάλασσα.
Προς το παρόν, νύχτα και βροχή.
Ανταύγειες κιννάβαρης πάνω στα φωτισμένα σου παράθυρα.
Σταλάζει η αγάπη.
Φέγγος και στοργή.
Μύρα και θαύματα παντού, σταλαγματιές των κρίνων.

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Νύμφη ( της Αγίας Αικατερίνης ), από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου )

Λάμπουν στον ήλιο τα σχίνα κι οι σχιστόλιθοι .
Του Νοεμβρίου όμως τα κυκλάμινα, κατακόκκινα, σιωπούν.
Έχει τους τρόπους της η άσκηση να θέλξει την ψυχή .
Το δαχτυλίδι της μνηστείας, ασημένιο και η λάρνακα, χρυσή .
Θα περιμένουμε να στάξουν δώρα στα χέρια οι οικτιρμοί  μετά από τον τροχό .
Αφού έχουν μεριμνήσει ήδη οι άγγελοι για το σώμα.
Πάλλεται το όρος από ελπίδα,
φάρος που δείχνει την ανατολή .
Θα επανέλθει ο νους,
κρίνα θα ανθίσουν στην καρδιά.
Μόνο να κλείσουμε τα μάτια
και η θλίψη γίνεται ιστίο μακρινό .

Νύμφη που άγγιξες το φως και τόσο πόνεσες γι΄αυτό,
χάρισε λίγη αγάπη,
να γίνουν οι ικεσίες μας χαράς κραυγές,
ανάσες μικρές πορφυρωμένες,
        το δειλινό θροΐσματα από σύννεφα .

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Την ενδεκάτη ώρα, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Tην ενδεκάτη ώρα ένα καρφί στον τοίχο τον λευκό
και το αίτημα επιτακτικό,
κυκλάμινο που αναφύεται στην πέτρα .
Τα αγκάθια μας κραυγάζουν, χέρσα η γη,
διψά όμως ακόμη για βροχή ο πηλός μας.
Πλεγμένη η αγριότητα σε ρίζες μες στης καρδιάς το άδυτο.
Πότε θα λήξει η οδύνη για να διασχίσουν το γαλάζιο μας πουλιά ,
να συναχθεί χάρη στη μεσιτεία ο νους ο διεσπαρμένος .

Κι αν διανοίγεται αμείλικτα ώρες-ώρες η έρημος μέσα στο μυαλό,
θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ στο κάλεσμα,
νερό να Σου προσφέρω.
Δεν έχω τίποτε άλλο εξάλλου,
μόνο τη συλημμένη μου ψυχή.
Για μία γυναίκα απλή πάντοτε φαίνεται απειλητικά βαθύ το φρέαρ.

Το δειλινό ωστόσο περνά η ζωή μας ανάμεσα από τα σύννεφα.
Ο λόγος της αλλοίωσης, μία θάλασσα χρυσή .
Ας περιμένουμε λοιπόν.
Την ενδεκάτη ώρα θα ανθίσει του φθινοπώρου η μυρτιά
και θα έρθει το χάδι, διάφανο και μητρικό να προστατεύσει .
Την ενδεκάτη ώρα
θα γίνει τόσο όμορφη ξανά η ροδαυγή.
Την ενδεκάτη ώρα.
Μόλις ο τόπος φωτισθεί από αλήθεια και από πνεύμα .


Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Γενέσιο, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Η ώρα τρεις.
Έχει ανταύγειες από θλίψη κι από χαρμονή το βράδυ της γαλήνης.
Γαλάζιο, ρόδινο το φως πάνω στο λίκνο και η γέννηση βασιλική .
Ας είναι μόνη προϋπόθεση το ταπεινό της συγκατάβασης .
Κάθε Σεπτέμβριο που το άναρχο σαρκώνεται,
ρέουν ποτάμια στα προσκυνητάρια οι στεναγμοί,
βελούδα μπλε και χρυσαφιά.
Κρίνα λευκά τα δάκρυα στις άκρες των ματιών,
μετά το σφάλμα αναβλύζουν.
Δεν έχει σημασία που αργήσαμε να ανακαλύψουμε το πνεύμα κάτω από το γράμμα,
αρκεί που έδωσε η ρίζα άχραντο ανθό
κι ενδύθηκε επιτέλους το άυλο την πορφυρότητα της σάρκας .
Πώς να αντέξει η στειρότητα τον ήλιο .
Υποχωρεί η φύση, φύλλο εύθραυστο κάτω απ΄τη βροχή,
γλυκά ηττημένη από τη χάρη.

Όταν θα απελπιστώ ξανά, θα προσπαθήσω να πιαστώ στην κλίμακα τη νοητή.
Μόνο να στάξει βάλσαμο ο ουρανός, όπου αυτή ακούμπησε,
πάνω στης σελήνης μου το ευμετάβλητο.
Η αβεβαιότητα ως εδώ.
Όταν σημάνει η ανατολή έχει ανταύγειες ροδογάλαζες της χαράς η υπόσχεση,
αφού γεννήθηκε ξανά η Κυρία των Αγγέλων .

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Η εγγυήτρια, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Ομίχλη.
Στην άκρη του μόλου ώρες ατέλειωτες
περιμένοντας τα πράγματα να γίνουν διάφανα.
Ο αέρας στον αέναο πόλεμο,
να προσπαθεί να ξεριζώσει τις λεύκες της γαλήνης.
Χωρίς πήρα, μήτε υποδήματα
με νου ανάστερο δεν διέκρινα της ολιγοπιστίας τον σκόπελο
μέσα στην αφρισμένη θάλασσα .    

Το ξέρω, δεν είναι απαλή η φωτιά,
μα μόνο αυτή σμιλεύει το χρυσάφι.
Χτυπά η αξίνα, κάτι σκιρτά,
χώμα της λήθης που σκορπά μακριά,
υποκλινόμενο στα δώδεκα μαρτύρια.
Και η αυγή, λαμπάδας βαθύχροο φανέρωμα.

Θα ανοίξει ο ουρανός.
Στις όχθες του καλοκαιριού η εγγυήτρια της υπόσχεσης,
ζώνη ολόχρυση,
καταφωτίζει με το γαλάζιο της υπομονής τις άκρες απ΄τα σύννεφα.                                                      

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

Στο απροσμέτρητο γαλάζιο, Έλυα Βερυκίου, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Πέρασαν σύννεφα κι έμεινε ο χρόνος μας, κατάφυτο νησί.
Των διαδρομών η ματαιότητα, στυφή αρμύρα,
ρόγχος τρικυμισμένης θάλασσας.
Μικρές οι σιωπές που αισθανθήκαμε,
έμοιαζε άλλωστε ατέλειωτη η έρημος της λήθης .
Κι αν στάθηκε εμπόδιο ο θόρυβος ο εκκωφαντικός
με τον οποίο γύρω μας κατέρρεαν οι βράχοι,
προλάβαμε.
Δακρύσαμε λίγο,
γιατί παρόλα αυτά αγαπήσαμε πολύ.

Τί να κρατήσει η μνήμη ;
Στις 24 Αυγούστου η ελπίδα, ένα πανηγύρι παιδικό *
κι ο ασπασμός στα πόδια,
συνάντηση με την αγιότητα,
κύμα βαθύ της τρυφερότητας.

Είδες λοιπόν ;
Μέσα στον πόνο, μόλις ομολογήσουμε το φως,
παίρνουμε δύναμη για να αφεθούμε οριστικά
                               στο απροσμέτρητο γαλάζιο της γαλήνης.

* ανακομιδή λειψάνου Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016

Παντάνασσα, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Αλλάζει ο καιρός και τα σύννεφα αρχίζουν να μας στερούνε τη στοργή. 
Άπειροι οι στεναγμοί, όσα τα κρόσσια της στολής. 
Μαρία, στις λίθινες στιγμές το όνομά Σου,
ανταύγεια ουρανόχυτη. 
Διάδημα της αυγής,

που μόνο Εσύ μπορείς την ακηδία να εξοβελίζεις,
πράυνε με το βλέμμα του τοπίου την τραχύτητα.
Γιατί στα μονοπάτια μας ορθώνεται σε βράχους το φθαρτό.
Τύλιξε με αγάπη την καρδιά,
όταν διασχίζουμε απελπισμένοι τις έρημες πλατείες.
Παντάνασσα, γέφυρα πάγχρυση ανάμεσα στις ακακίες,
φανέρωσε τον αυγερινό που κρύψαμε κάτω από των παθών τα φυλλώματα.
Έχουμε ανάγκη από μύρα για του νου τον δροσισμό.
Η προσφορά, δάκρυα πλεγμένα σε ρίζες,
χρυσάνθεμα ολόφωτα στα πόδια της Βασίλισσας.
Μαρία, ρόδο τρισήλιο,
το άρωμά Σου επιτείνει της εξύμνησης τον πόθο
παρά την ανάξια θνητότητα.

Έσβησε πια ο φόβος,
πράσινα κρύσταλλα σκορπούν οι φάροι στο βάθος του ορίζοντα.
Μένει να καθρεφτίζεται στη θάλασσα μια Κοίμηση σωτήρια τον Αύγουστο
και η αγάπη μου για Σένα,
Μαρία,
άστρο της άφεσης γαλάζιο,
που ξέρεις να πλάθεις σε ήλιους τις πληγές μας.
 

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Πνοή παράκλησης, στην υπό έκδοση νέα ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Σκληροί καιροί.
Η προδοσία ρέει από τους κορμούς,
οι ελαιώνες δεν λάμπουν πλέον μέσα στα σκοτάδια.
Ωστόσο, ακούγονται από μακριά οι στεναγμοί αλάλητοι .
Είναι και αυτή η ζέση, που φυλάει την καρδιά,
φωλιά για το μικρό πουλί,
που κάποτε κρατήσανε τα χέρια.
Έλα λοιπόν,
γιατί βαδίσαμε πολύ, σκυφτοί και οκνηροί.
Μα να, που της εσθήτας το λευκό προετοιμάζει
μία ζωή δίχως ακρώρειες.

Έλα λοιπόν Εσύ,
βροχή αγιαστική,
θρόισμα ανάμεσα στα στάχυα.
Και αν δεν βρεθήκαμε άξιοι γι΄αυτή την ομορφιά,
ξέρεις να απλώνεις την ειρήνη πάνω από τα βλέφαρα.
Έλα λοιπόν, πνοή γλυκιά,
Σε παρακαλώ .
Γιατί μόνον οι φλόγες της παράκλησης μπορούν
να αγκαλιάσουν αυτόν τον κόσμο τον μοναχικό
με φωτιά και με αγάπη.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Το τρόπαιο, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης ( Έλυα Βερυκίου )

Την ησυχία της νύχτας διασχίζει η τροπαιοφόρος μας σιωπή.
Αδιάκοπος ο αγώνας, μα το έπαθλο προβάλλει, άστρο στον ορίζοντα.
Οι λογισμοί λύγισαν, μίσχοι κάτω από τη βροχή.
Τώρα που ατενίζουμε τη δύση της οδύνης,
η αγάπη φέγγει απρόσμενα, δοξαστικά,
κρίνο χρυσό μέσα στης μοναξιάς το έρεβος.
Τα δάκρυα, ρόδινος δρόμος προς το φως
και ο τοίχος ευωδιάζει για χάρη μας γαλάζιο και Ανάσταση.

Θα ζήσουμε.
Ευτυχώς στης καρδιάς τη σύναξη είναι πάντα
περισσότεροι οι άγγελοι από τις ανάσες.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Ρόδο αμάραντο, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης, Έλυα Βερυκίου

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται χείμαρρος μία απέραντη σιωπή,
εκείνη η δίψα η ζωντανή για ουσία.
Το φρέαρ ανοίγεται πάντα βαθύ,
η εξόρυξη, μία εργασία δύσκολή μέσα στου βράχου το σκοτάδι.
Δεν έχει νόημα να διαπεράσεις το μυστήριο,
αυτή η αχτίδα σημαίνει τόσο δυνατά,
αρκεί για να αναδυθεί ολόφωτος ο πηλός σου.
Είναι παράξενα όμορφη η ζωή της προσμονής,
ιδίως στο τέλος, αφού απλώνεται το φως στην ευλογημένη του βαθύτητα
και της ψυχής πάλλεται γαλάζιο το κύμα.

Τουλάχιστον, όταν θα πλησιάσει των δακρύων ο έσπερος
να μην καμφθεί το φρόνημα,
να μην δύσει το βλέμμα.
Και προπαντός να μη σφραγισθεί η καρδιά,
την ευωδία να αισθανθεί στον κήπο των αρρήτων.

Νύχτα, που αψηφά το εφήμερο.
Περπάτησα πολύ.
Τα πάντα, εδώ.
Και το φεγγάρι, μία λάμψη γαλήνης,
καθώς αφήνει η μετάνοια απαλά
ρόδο αμάραντο ανάμεσα στα χέρια.


Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Αναχώρηση, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης.

Πορεύονται οι χειμώνες ανάλγητοι πάνω στα πρόσωπα 
και οι ρυτίδες στην ψυχή το πλήρωμα του χρόνου 
περιμένουν για να λάμψουν. 
Η επίφαση, μαύρο ύφασμα τριμμένο,
δεν χώρεσε σε νέο ασκό. 

Και αν ταλαντεύθηκες τόσο καιρό ανάμεσα στο λευκό και στο γαλάζιο,
κέρδισες τις στιγμές, που δεν συνθηκολόγησες.
Δεν ήταν η μετοίκηση, που σε άλλαξε,
μάλλον εκείνο το αίσθημα πως ίσως κάποτε
καταφέρεις να μερίσεις στους άλλους
την ίδια σου την ύπαρξη.

Χρειάζεται θάρρος για να αντέξεις τη θάλασσα,
όταν αλλάζει κάτω από τον ήλιο της αλήθειας χρώματα.
Δεν έχει νόημα εξάλλου η φυγή, αλλά η αναχώρηση.
Το φως στο τέλος όλα τα ορίζει.
Υπάρχει πάντα το καταφύγιό σου,
ο τόπος της βαθιάς καρδιάς,
για να μπορέσεις να συλλογιστείς την απειρότητα. 


Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Δύο ποιήματα δημοσιευμένα στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Φρέαρ

Δύο ποιήματα – της Έλυας Βερυκίου

Written by   //  02/03/2016  //  Ποίηση  //  Comments Off on Δύο ποιήματα – της Έλυας Βερυκίου
tumblr_nztsz6zt361v2naczo1_1280
Μετά αγάπης
Τα χρόνια, δάση.
Γαλήνια και στοχαστικά αναπνέουν τις παγωμένες νύχτες.
Η ιστορία έτσι γράφεται.
Θωπεία ανάλαφρη στο πρόσωπο το προκαθορισμένο.
Βαθύς της ατρεψίας ο πόθος.
Αρκεί να υπάρχει θέληση να εγκαταλείψουμε τους ίσκιους.
Τώρα που καταρρέει η έπαρση,
σβήνει αναίμακτα του θρήνου η σελήνη.
Διαλύονται οι ήχοι του νερού πλάι στις ανταύγειες της σιωπής.
Ένα καθρέφτισμα η λύτρωση.
Εκεί όπου το τοπίο συγκλίνει με το σώμα,
το γαλάζιο ανθοφορεί ως τον παλμό.
Τουλάχιστον είδα το φως,
άκουσα τα χελιδόνια του μεσημεριού.
Αν και αργά,
μετά αγάπης προσήλθα.
Τοπία της αλήθειας
Στον ουρανό βρίσκει τις νύχτες τον ξεχασμένο ορισμό της η τρωτότητα.
Πονούν οι ρόζοι της σιωπής,
άστρα που τρέμουν γύρω από τα δάχτυλα.
Ποιός να μιλήσει για των πεύκων τις σκιές,
την κλίση του αυχένα.
Όσο και αν πασχίζουμε να διακρίνουμε το φως μέσα σε σχήματα,
μένουν άμορφες οι στιγμές που μας καθόρισαν.
Θροΐζει η θλίψη,
λιγόστεψαν τα περιγράμματα για να χωρέσουνε το χάδι.
Θα δικαστούμε σίγουρα για την αναλγησία.
Κι αν καταλήξαμε της στοργής εξόριστοι,
είμαστε πάροικοι διαρκώς της προσμονής.
Τις δύσκολες ώρες αναγνωρίσθηκε η ταπεινή μας προσφορά.
Ανακοινώθηκε το ελαφρυντικό για τις διάφωτες αναμνήσεις.
Συνοδοιπόροι της ψυχής, τα τοπία της αλήθειας.
Και τα τραύματα, τόσο μικρά, ασήμαντα,
ρόδα αργυρά κάτω από τον ιλασμό της σελήνης.
http://frear.gr/?p=12937

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Το δώρο

Στην άκρη του τραπεζιού γαλάζιο βιβλίο,
που έκλεισε μέσα του το φως.
Δεν θα αργήσω,
μόνο χρειάζομαι κι άλλα λευκά πουλιά
για να διασχίσω τις έρημες πλατείες.
Της μοναξιάς η λεπίδα δεν θα βρει σώμα,
το υπόσχομαι.
Στο πνεύμα χάδι διαρκές η απόσταση.

Όταν θα λάμψει στα μαλλιά παράξενα και όμορφα η θάλασσα,
θα έχω μάθει να χαρίζω ανυπόκριτα αυτό που μου δωρήθηκε.
Ας έχω λίγο χρόνο να διαβάσω τα ίχνη,
που χάραξε η θλίψη πάνω στο εύθραυστο.
Κάθε σελίδα και μία κλίμακα χρυσή.
Αρκεί να δω κάποια στιγμή τον ήλιο στην εκπλήρωση.
Προς το παρόν,
ανταύγεια που αναλήφθηκε στον ουρανό για χάρη μας
                    η αγάπη.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Χαναναία, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή

Όλα ακίνητα, τρέμει το φως, άδειασε ο χρόνος.
Τα πιάτα γεμάτα, στο τραπέζι αφημένα
και το εμπόδιό μου, εκείνος ο εαυτός.
Ξέρει καλά να βασανίζει,
ξερό κλαδί που στεγνώνει αλύπητα
μες στην κενότητά του.
Θα περιμένω, όπως κι εσύ, να ακούσω του κλειδιού τον ήχο.
Μία υπόκωφη βροχή τον λογισμό νωτίζει
και η ευαισθησία αποκτά ορισμό,
η ευκαιρία που μας αναλογεί να συναρμολογήσουμε το άπειρο.
Η μετάβαση από την άρνηση στη θέση, σύννεφο σταχτί,
πάνω από τη λίμνη αργά πορφυρώνεται.
Τουλάχιστον όταν θα με καλέσεις,
να έχω τη σύνεση να αποδεχτώ την πρόσκληση.
Θα είναι της ψυχής η δειλή συγκατάνευση.
Με άγγιξε ο ουρανός,
καθώς άφηνα τα χνάρια μου στο χώμα.
Ναι,
θέλω κι εγώ την αυγή να ιαθώ από τα ψιχία της αγάπης.

Πίνακας Χρήστος Μποκόρος

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Eξαπτέρυγα, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή

Όχι πια άλλη αναβολή.
Ωρίμασε της ραθυμίας ο καρπός.
Στην άκρη της γέφυρας δύει ο ήλιος,
κλωστές μενεξεδιές το λιγοστό φως.
Καιρός να αντικρίσω αυτό που μου αναλογεί.
Έτσι συμβαίνει πάντα,
μετά τη θλίψη αναδύονται ξανά της ομορφιάς τα εξαπτέρυγα.
Μόνο να μην ξεχάσω να αγαπήσω.
Στη μισοδιάφανη νύχτα έχει αξία η μόνωσή μου.
Κερί που σβήνει η αοριστία.
Ο ήχος, το άρωμα του αέρα.
Ακολούθησέ με,
είμαι πλέον βέβαιη.
Στο τέλος της διαδρομής, πάνω από τις όχθες της αυγής
ξεπροβάλλουνε πουλιά.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Μετά αγάπης, Έλυα Βερυκίου

Τα χρόνια, δάση.
Γαλήνια και στοχαστικά αναπνέουν τις παγωμένες νύχτες.
Η ιστορία έτσι γράφεται.
Θωπεία ανάλαφρη στο πρόσωπο το προκαθορισμένο.
Βαθύς της ατρεψίας ο πόθος.
Αρκεί να υπάρχει θέληση να εγκαταλείψουμε τους ίσκιους.
Τώρα που καταρρέει η έπαρση,
σβήνει αναίμακτα του θρήνου η σελήνη.
Διαλύονται οι ήχοι του νερού πλάι στις ανταύγειες της σιωπής.
Ένα καθρέφτισμα η λύτρωση.
Εκεί όπου το τοπίο συγκλίνει με το σώμα,
το γαλάζιο ανθοφορεί ως τον παλμό.
Τουλάχιστον είδα το φως,
άκουσα τα χελιδόνια του μεσημεριού.
Αν και αργά,
μετά αγάπης προσήλθα.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Εγγύτητα, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή

Η ανάσα του αιώνα θαμπώνει το βαθύ σου παράθυρο.
Διάσπαρτα φώτα στην άκρη της θάλασσας, θολές μαρτυρίες.
Η γεύση της προσωρινότητας, αρμύρα που καίει.
Θα περιμένουμε να λάβει το οξύμωρο μορφή,
να καταφθάσει της αχρονίας η βροχή μέσα στις πληγές,
να αστράψουν οι ακακίες κάτω από τα αστέρια..
Πρέπει και πάλι να ενδυθεί η έλλειψη το απύθμενο γαλάζιο.
Τα χέρια, λίμνες πήλινες,
κάθε ουλή και τόπος για να ανθίσουν λευκά τα νούφαρα της πείρας.
Ευτυχώς υπάρχουν πάντα οι κρυφές καμάρες της εκούσιας μοναξιάς
για να προστατευθούμε εγκαίρως από την καταιγίδα.΄
Ό, τι αγγίξαμε, τουλάχιστον δεν το ραγίσαμε,
το αισθανθήκαμε με την ψυχή.
Ας λιγοστεύουν λοιπόν οι ενοχές,
γιατί είμαστε κοντά.
Ευλογημένη εγγύτητα.
Διακρίνονται γαλήνια τα μάτια των αγγέλων.