Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Νύχτα Χριστουγέννων

Νύχτα και προσμονή στου Δεκεμβρίου τις ακρώρειες. 
Μικρά πουλιά σκορπούν αστέρια στα κλαδιά .
Χρειάστηκαν αιώνες οδύνης για να προβάλλει η αυγή. 
Είναι όμως αυτή η νύχτα διάφανη και πληρωτική,
η ευκαιρία να ενδυθεί το χώμα μας τις ανταύγειες του ουρανού. 
Κι αν φαίνεται βαθύς ο χειμώνας της ζωής,
είναι αναπότρεπτη της επαγγελίας η εκπλήρωση.
Τα χελιδόνια θα φτερουγίσουν ξανά στον ήλιο,
αφού η μητρότητα συγκατανεύει με τη στοργή της θάλασσας.
Παρά τα εμπόδια θα πλημμυρίσουν από φως του χρόνου οι καμάρες.
Χωρήθηκε τόσο γλυκά το αχώρητο.
Και αν νομίζουμε πως τα δώρα μας στο υπερούσιο είναι φτωχικά,
λάμπουν τόσο πολύτιμα.
Αρκεί ένα δάκρυ χρυσό της αθωότητας .
Η γέννηση της αγάπης, μυστήριο ατελεύτητο.

Νύχτα λοιπόν και προσμονή.
Ένα περιστέρι περιμένει να φωλιάσει στα κλαδιά.
Σκέπη του εκείνο το αστέρι.
Στη μητρική αγκαλιά ευωδιάζουν κρίνα της ελπίδας.
Κι εμείς, στο τέλος του εμπονου αγώνα
να αχτιδίσει το σπήλαιο της καρδιάς.
Χριστούγεννα.
Φεγγοβολούν σαν πύρινα τριαντάφυλλα
τα σπάργανα της ουράνιας τρυφερότητας. 


από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης 

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Αηδόνι από τις Ανταύγειες της Χάρης

Νύχτα πλημμυρισμένη από φως. 
Του κεριού η φλόγα τόσο βαθιά, όσο η ζωή. 
Ποτάμι η ησυχία, που απαλά στον νου κελαρύζει. 
Είναι η ολόψυχη αγάπη, της αυγής η μουσική,
μοναχικό αηδόνι ανάμεσα στις λεύκες. 

Δεν έχει τέλος ο χρόνος, ούτε η χαρά.
Οι ανταύγειες στα σύννεφα μαρτυρούν το ατελεύτητο.
Κάθε φορά που βασιλεύει ο ήλιος
και της αγιότητας το χέρι πορφυρώνει το νερό,
δελφίνια συνοδεύουν στο ταξίδι την αθωότητα.
Τέσσερις και μισή τα ξημερώματα.
Ξυπνούν τα ρόδα από τον έρωτα τον θεϊκό.
Του Αγίου Πορφυρίου.
Το χέρι αναζητά αχτίδες πάνω στο χαρτί.
Της καρδιάς η εξομολόγηση και η στοργή η πατρική,
περίπατος στον ουρανό κάτω από τα χρυσά φύλλα της γαλήνης.
 

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

Στον Άγιο Φίλιππο από τις Ανταύγειες της Χάρης

Πράσινο του κυπαρισσιού βαθύ στη θύρα και η βουκαμβίλια της υπομονής .
Οι μέριμνές μας, βρεγμένα καλντερίμια που αποζητούν τον ήλιο .
Πλάι στων στιγμών μας τον σταθμό το μονοπάτι με τα πεσμένα κίτρινα φύλλα,
η διαδρομή μας από την αγωνία στη χαρά .
Θα κυλήσει ρόδι ώριμο ο χρόνος,
θα μάθουμε τα άφθαρτα να αναζητούμε
σαν βότσαλα πολύχρωμα κάτω από τη θάλασσα .
Του κόσμου η σοφία στέκεται έξω και περιμένει
της φτελιάς το λυγισμένο το κλαδί .
Ίσως και λίγη θλίψη,
να αισθανθούμε επιτέλους της καρδιάς τον πλατυσμό.

Πανσέδες στον περίβολο και το χρυσό φως των κεριών.
Η εικόνα μυρωμένη από τις σταγόνες της βροχής .
Στον Άγιο Φίλιππο τα φώτα της γιορτής εισοδεύουν της ζωής τη γέννηση .
Το μπλε οπάλινο κανδήλι φεγγοβολεί εσωτερικά,
μικρό χειμωνιάτικο γιασεμί .
Να αναπαυθεί η ψυχή στης προσευχής τις λέξεις,
νούφαρο λευκό πάνω στης αιωνιότητας τη λίμνη .
Στου Νοεμβρίου το μεσώριο γιορτή της άκτιστης αγάπης .
Στην πλατεία που λούζει τώρα ο ήλιος αντηχούν γέλια παιδικά
και της καρδιάς η σοφία ανάμεσα στα κλαδιά τα νοτισμένα
μετριέται με αθώα τιτιβίσματα .

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

Νοέμβριος από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Νοέμβριος.
Στη λίμνη της καρδιάς καθρεφτισμένο χάλκινο κλαδί .
Τώρα που μάθαμε να αντλούμε δύναμη από το αντίξοο,
δεν μας κουράζει η διαδρομή .
Κάθε μας άρνηση κι ένας σταθμός
να ξαποστάσουνε πουλιά πάνω στη θάλασσά μας .
Θα περιμένουμε λοιπόν .
Στο τέλος η αγάπη, ανάργυρη και άδολη,
βαθιά ιαματική,
την πλάση κι εμάς θα κατακλύσει .
Το δώρο μας, αυτό που κάποτε δεν εκτιμήσαμε,
η ίδια η ζωή .
Τρία γράμματα κι ένα άυλο βλέμμα .
Ήλιος .
Υποχωρεί της θλίψης το παγωμένο πέπλο,
σκιρτά από θέρμη του μυαλού το βαθυπράσινο δάσος .
Τα απαραίτητα, λίγα, αλλά ουσιαστικά .
Ρόδα, μύρα και δάκρυα για να ατενίσουμε τη ζώνη της ελπίδας
Αρκούν δύο μάτια απλά και διάφανα να καταργούν τις αποστάσεις .
Γαλάζιες οι αχτίδες πάνω στους χρυσαφένιους τοίχους .
Νησιά αναδύονται μέσα από το φως .
Τώρα που τον ορίζοντα αγγίζουμε,
λευκά πουλιά μας δωρίζουν μ΄ένα πέταγμα
τη στοργή των αγγέλων .

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Σκέπη από τις Ανταύγειες της Χάρης

Σιωπή που ευωδιάζει, ο λεπτός ήχος της βροχής .
Λάμπουν απρόσμενα οι γαζίες.
Τα πεύκα πάνω από το παγκάκι,
της νοσταλγίας στίλβοντα σμαράγδια .
Μέσα από τα σύννεφα οι ακτίνες,
χρυσά ποτάμια,
ξεχύνονται πάνω στης θάλασσας το γκρίζο .
Πού είναι τα άφθαρτα τα δάκρυα να μας σώσουν ;
Πότε θα γίνουμε διάφανα πουλιά,
που παίζουν με τον ήλιο ;
Είναι μεγάλο το ταξίδι και επαχθείς οι όροι.
Αξίζει όμως να διανύσουμε όλες τις αποστάσεις ,
εκείνο το παιδί με το χαμόγελο να βρούμε,
με το άπλετο φως μέσα στην καρδιά .
Υπάρχει πάντα ο καιρός να γεννηθεί το κάθε τι κάτω από τον ανοιχτό ουρανό .

Κι όταν θα τρεμοπαίξει πλάι στον γλυκασμό ήρεμα η φλόγα,
τότε η χάρη με δόξα θα εισοδεύσει ,
ολόφωτο μαφόριο απλωμένο .
Στο βάθος του ορίζοντα παρά τα λάθη,
ευτυχήσαμε να βρούμε μία σκέπη τρυφερή,
τον πόνο στη ζωή μας να καλύψει .
Απλά χρειάζεται στο τέλος πολλή αγάπη
για να λάμψει βασιλικά η νύχτα χάρη στη Μητέρα
                              ανάμεσα σε κρίνα και σε άστρα .


Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Ηλιαχτίδες από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Του φθινοπώρου τα φανάρια σιωπηλά,
ένα βλέμμα διαφορετικό, βαθύ και απόκοσμο περιμένουν για να φέξουν .
Και αν στου μάταιου την τύρβη εγκλωβιστήκαμε,
κι αν φαίνεται από μέσα η θύρα σκοτεινή,
ανοίγεται πάντα στο τέλος μπροστά μας βαθυγάλαζο το πέλαγος .
Να φύγουμε από το μάταιο,
όσο δάκρυ κι αν χρειασθεί,
να λάμψει πάνω στους ώμους ο ήλιος,
μία λύτρωση από τον ζυγό του εφήμερου .

Στα βήματά μας ουράνια τόξα,
το μονοπάτι ολόφωτο για τη μητρική αγκαλιά .
Σήμερα που είναι γιορτή
διάχρυσος υπαινιγμός .
Το φως πάντα φως γεννά,
το φως δεν έχει τέλος .
Στον Άγιο Συμεών πάνω στα χρυσάνθεμα
συνάζονται γαλήνια οι ηλιαχτίδες .

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Πεταλούδα ( στην Αγία Πελαγία ), από την επερχόμενη ποιητική συλλογή " Ανταύγειες της Χάρης "

Νύχτα βαθιά στο δάσος της σιωπής .
Θα λάμψουν όμως πάλι τα πεύκα, χρυσές λαμπάδες,
όταν θα κελαρύσει της προσευχής το κρύσταλλο .
Κι αν το γεράνι μένει πορφυρό μέσα στον πηλό,
κι αν είναι το μαξιλάρι πέτρα,
βρίσκει η ξενιτεία στήριγμα πάνω στον τοίχο τον γαλάζιο .
Εκεί, στην Αγία Πελαγία,
που έχει το όνειρο το παιδικό ρόδα και άστρα
για να χτισθούν οι εκκλησίες .
Εκεί, μετά το πέρας των δακρύων
βρίσκει η ζωή τη μόνη της αλήθεια
και το όραμα το θαύμα .
Μετά τη θλίψη η ευγνωμοσύνη μας, μία ανάβαση γονατιστή,
ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα .

Κόκκινο κεχριμπάρι στα καντήλια,
λευκά τα περιστέρια στις κολόνες .
''Πατέρα, είναι όμορφος ο κόσμος που ονειρεύτηκα παιδί,
πολύ πιο όμορφος όμως αυτός, που βρήκα .''
Αρκεί που σταματά ο πόνος και η εικόνα ιριδίζει από χάρη .

Εκεί, στον ασπασμό,
μία πεταλούδα ξεπροβάλλει από τον θρόνο της Κυρίας των Αγγέλων .

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Σταυρός ( στου Σεπτεμβρίου τις εκβολές ), από τις Ανταύγειες της Χάρης

Στου Σεπτεμβρίου τις εκβολές η μητρική φανέρωση και μία θάλασσα στοργή .
Κρίνα λευκά στους πολυελαίους, ιριδισμοί στα κρύσταλλα .
Χρειάζεται να ενδυθεί η οδύνη του σμαραγδιού το φως,
να αναδίδει η πληγή μας άρωμα βασιλικού,
πράσινο, δοξαστικό .
Μόνο έτσι θα γλυκαθούν της ζωής τα ύδατα τα πικρά .
Σταυρός να γίνει η αγάπη, μετά το δάκρυ να ανθίσει το χαμόγελο,
κυκλάμινο βυσσινί κάτω απ΄τη βροχή .
Κι αν κάποτε φαίνεται ότι φυλλορροούν οι ελπίδες στις πλατείες,
πάντα θα φέγγουν την ανατολή υπέρλαμπρα της θυσίας τα χρώματα .
Ο νους βαθιά μέσα στην καρδιά και το φθινόπωρο, χρυσό .
Κοίτα λοιπόν .
Κέδροι και κυπαρίσσια στον δρόμο μας τον σιωπηλό .
Κοράλλια πλέκει ήσυχα ο ήλιος ανάμεσα στα πεύκα .

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Κοίμηση τον Αύγουστο από τις Ανταύγειες της Χάρης

Αλλάζει ο καιρός και τα σύννεφα αρχίζουν να μας στερούνε τη στοργή. 
Πολλοί οι στεναγμοί, μα άπειρα τα κρόσσια της στολής. 
Μαρία, στις λίθινες στιγμές το όνομά Σου,
ανταύγεια ουρανόχυτη.
Διάδημα της αυγής,
που μόνο Εσύ την ακηδία μπορείς να εξοβελίζεις,
πράϋνε με το βλέμμα του τοπίου την τραχύτητα.
Γιατί στα μονοπάτια μας ορθώνεται σε βράχους το φθαρτό .
Τύλιξε με αγάπη την καρδιά,
όταν απελπισμένοι διασχίζουμε τις έρημες πλατείες.
Παντάνασσα, γέφυρα πάγχρυση ανάμεσα στις ακακίες,
φανέρωσε πάλι τον αυγερινό,
που κρύψαμε κάτω από των παθών τα φυλλώματα.
Έχουμε ανάγκη από μύρα για του νου τον δροσισμό .
Η προσφορά, δάκρυα πλεγμένα σε ρίζες,
χρυσάνθεμα ολόφωτα στα πόδια της Βασίλισσας.
Μαρία, ρόδο τρισήλιο,
το άρωμά Σου επιτείνει της εξύμνησης τον πόθο
παρά την ανάξια θνητότητα.
Έσβησε πια ο φόβος,
πράσινα κρύσταλλα σκορπούν οι φάροι στο βάθος του ορίζοντα.
Μένει να καθρεφτίζεται στη θάλασσα μία Κοίμηση σωτήρια τον Αύγουστο
και η αγάπη μου για Εσένα,
Μαρία,
άστρο της άφεσης γαλάζιο,
που ξέρεις να πλάθεις σε ήλιους τις πληγές μας.

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Αγίων Πάντων, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης .

Ποια φωνή να αρθρώσουν τα σύννεφα της προσμονής,
όταν τα περιστέρια δεν διασχίζουν τον αιθέρα;
O δρόμος του ουρανού, σπαρμένος από σήματα και φως,
ρόδα απαλά ριγμένα στην πορεία της αγιότητας.
όλα αυτά, που ανάγκη έχω για να λυτρωθώ από τους ίσκιους.
Υπομονή.
Μέσα στο φως αρχίζει της ελπίδας η απαρίθμηση .
Κάρα αιωνόβια της χαράς,
που το μαρτύριο καταυγάζει ,
της νήψης δάκρυα,
γρήγορα λίμνη διάφανη να στάξουν στην καρδιά,
τρία χρυσάνθεμα σε δύο πληγές επάνω στην πλευρά,
σταυρό από αστέρια,
του Νοεμβρίου το νέκταρ,
δύο μάτια ήλιοι,
στο σβήσιμο του χρόνου να ιαθεί η τυφλότητα,
της μετανοίας η Μαρία κι ένας μανδύας τρίχινος
να λούζει με ανταύγειες πνεύματος το σώμα.
Της άφεσης ο οβολός, κωνσταντινάτο χρυσό ανάμεσα στα δάχτυλα,
το μέλι στης ερημικές αλέες του μυαλού
και της σοφίας το κρίνο το ασκητικό,
ουράνια εφύμνια του Αυγούστου στης χάρης το φανέρωμα .
Ξημερώματα Αγίων Πάντων .
Τα φύλλα της μανόλιας γυαλίζουν στο φεγγάρι .
Του Ιουλίου η μηλωτή, πάντοτε παρούσα .
Μαζί και η προστασία του πέπλου,
ξέρει την καίρια στιγμή της νύχτας να φωτίζει την αλήθεια .
Τόσα άνθη .
Να μου θυμίζουν πως στα βράδια του κόσμου
χρειάζομαι κυρίως τον Ένα,
που θα μου πυρπολήσει τα αγκάθια .

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Ανάληψη, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Γαλάζια τα άνθη κάτω από του ήλιου τις ανταύγειες. 
Στον ουρανό η ζωή με διάχρυσα ανοιχτά βημόθυρα. 
Κρούεται η θύρα και η ειρήνη στέκεται έκλαμπρη,
λευκό κυκλάμινο στης καρδιάς το μέσον. 
Οι φόβοι σκορπισμένοι,
σύννεφα που τα σκέπασαν χελιδονιών φτερούγες.
Τώρα που καταλάβαμε πώς βηματίζει ο χρόνος
και μείναμε μόνοι συντροφιά με τη βαθιά αλήθεια,
θα βρούμε διέξοδο το χώμα μας
τον ουρανό να καθρεφτίσει.
Αρκεί το ράκος μας να εμπιστευθούμε
για να αγκαλιάσει τις πληγές βασιλική πορφύρα.

Σε μία γωνιά του δρόμου δύο κερασιές ανθίζουν.
Της σάρκας τα ιμάτια ερυθρά.
Γιατί και η αγάπη αν λαβωθεί,
θα έρθει το φως, πνεύμα λεπτό,
χρυσή κλωστή πάνω στους ελαιώνες.
Μόλις από τον εαυτό εκδημήσουμε,
στο βάθος της θάλασσας ανάβουν τα σμαράγδια τους οι φάροι.
Δεν έχει νόημα η ανάσταση δίχως ανάληψη .
Θαύμα η αφθαρσία ατελεύτητο.
Μπροστά μας νεφέλη ολόφωτη.
Λάμπει η αυγή στο στερέωμα με όλα της τα χρώματα. 

Κυριακή 14 Μαΐου 2017

Στη μέση της εορτής από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Εκεί, στη μέση της εορτής,
που ανοίγονται οι περγαμηνές κι ευωδιάζουν τα άρρητα,
ο διάλογος κάτω από τον ήλιο θα γίνει προσευχή.
Την έκτη ώρα, όταν θα πλημμυρίσουν από χρυσάφι της ελιάς τα φύλλα,
η γυναικεία φύση θα ψηλαφήσει το απέραντο, 
θα διαλυθούν τα έσοπτρα.
Ο αέρας τώρα πια λεπτός.
Χρύσισαν όμορφα τα στάχυα.
Ήρθε καιρός από το φρέαρ γλυκό νερό να αντληθεί.
Μία συνάντηση η αφορμή,
πηγή παράδοξη και φωτεινή να αναβλύσει.
Δεν έχει τόπο το ασώματο.
Δύο φτερούγες μόνο λευκού πουλιού για να απλωθεί παντού
η χρυσαύγεια της αγάπης.
Τώρα λοιπόν που έσβησε η δίψα,
φεγγοβολούν ξανά τα αστέρια χάρη στη μετάνοια.
Και η θάλασσα της καρδιάς η απύθμενη φωτίζεται γαλάζια
με πνεύμα και με αλήθεια.

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Ευγνωμοσύνη ακάθιστη από τις Ανταύγειες της Χάρης

Σιωπούν τα κρίνα και η νεφέλη Σου η διάφωτη
ήρθε και πάλι στην καρδιά για την αγάπη να μιλήσει .
Αύρα γλυκιά του πρωινού, που έρχεσαι από τον ορίζοντα,
σκέπασε τον νου τον συλημένο,
τώρα που η ματαιότητα οδεύει προς τη δύση .
Γιατί μόνο Εσύ μπορείς να γίνεις θάλασσα διάφανη
τον ήλιο τον άδυτο να καθρεφτίσεις .
Και αν λίγο αγρυπνήσαμε ύστερα από κάθε μας απώλεια,
το μόνο που τελικά προσφέραμε ήταν ευγνωμοσύνη ακάθιστη
στους πρόποδες του Πάθους,
σε απέραντη ακτή δύο μικρά σπουργίτια .

Τώρα λοιπόν που κυματίζουν οι ανταύγειες μέσα στο γαλάζιο,
έχει το αχειροποίητο ηδύτητα και η μετάνοια φέγγος .
Χάρη σε όραμα ασκητικό αναβλύζουν ξαφνικά όλα του ουρανού τα χρώματα .
Αφού λοιπόν την έσβησες εκείνη τη φωτιά,
έλα να γίνεις της ψυχής Βασίλισσα.
Λάμπουν τα ενδύματά Σου,
άστρα ολόχρυσα, στο ανασκίρτημα των ρόδων .


Στην Παναγία την Ιεροσολυμίτισσα

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Ευαγγελισμός από τις Ανταύγειες της Χάρης

Τον έκτο μήνα πάνω στης πασχαλιάς τα άνθη ανταύγειες του μεσημεριού.
Τότε που σε θρόνο έμψυχο σαρκώθηκε το φως,
μπορέσαμε να δούμε τη ζωή με τα μάτια της αγάπης .
Ματώσαμε μοιραία τα ρούχα από τα αγκάθια της φθοράς,
ίσως γι΄αυτό ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί στον ασπασμό του ουρανού η συγκατάνευση  .
Ευτυχώς δεν έμειναν στον δρόμο μας άλλες πέτρες πια,
κρίνο λευκό κρατά το περιστέρι για να ευωδιάσει η καρδιά από θυσία .
Χωρήθηκε το αχώρητο,
του αρχαγγέλου ο χαιρετισμός, σκίρτημα παπαρούνας πλάι στη θάλασσα,
υπόσχεση πως θα στεγνώσουν κάποτε τα δάκρυα .
Μπροστά μας ευκάλυπτοι που λάμπουν στον ήλιο
κι εμείς με λύτρο ακριβό για την οδύνη την παροδική.
Στον ουρανό το άσπιλο κορίτσιστικο χαμόγελο
και της αθανασίας ο  Ευαγγελισμός, γαλάζιο παράθυρο στο πέλαγος .

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Προσευχή, θάλασσα νυχτερινή (στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ) από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Νοτίζει η βροχή τις παρυφές της έπαρσης .
Εκεί στην άκρη της πλατείας φτερούγα λαβωμένη
ο αληθινός μας εαυτός .
Πόσο αλλάζουν τώρα τα νοήματα,
σύννεφα λευκά που γύρω από τον ήλιο τρέχουν .
Η διαδρομή από τις λίμνες των δακρύων ως την καρδιά,
πάντα απαραίτητη .
Χρειάζονται χρόνος και θυσία για να λάμψουν στο χρώμα του παλμού,
νούφαρα κεχριμπαριού οι λέξεις .
Η ησυχία, ακτή ποθητή,
που αναζητούν τα πρωινά τα περιστέρια .
Κλίνει η μέρα,
το κρύσταλλο, άστρο γαλάζιο,
πάνω από την εικόνα ιριδίζει .
Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς στο τέμπλο
και η προσευχή, μία θάλασσα νυχτερινή,
ιστία ασημένια κάτω από τη σελήνη ταξιδεύουν .
Σβήνουν τα κύματα, η ικεσία, κραυγή σιωπηλή,
σ΄Εκείνον που η ψυχή αγάπησε, ελεητικά τον ζόφο να φωτίσει .
Κι αν το κερί έμεινε μικρό κι ασήμαντο,
υπάρχει τρόπος μες στο φως το άκτιστο
η αγάπη να φτερουγίσει .
Η προστασία, αναντίρρητη βεβαιότητα .
Στο τέλος κίτρινο της γαλήνης γιασεμί χρυσώνει
του ουρανού τον δρόμο.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Tην τρίτη ώρα, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Την τρίτη ώρα, που θα μας αγκαλιάσει από τα παράθυρα το φως,
θα λάμψουν αθόρυβα οι φτερούγες
και το γαλάζιο, μία σκέπη τρυφερή, την πληγή θα μας καλύψει .
Το αίμα δεν θα ρέει πια, μόνο χαμόγελο χελιδονιού στη σκέψη θα θροί'ζει .
Και αν η αγιότητα χρειάστηκε να παραμείνει χρόνο πολύ στις παροικίες της θλίψης,
της εξορίας η μνήμη στο τέλος επουλώθηκε,
νησί που στο σύθαμπο αργοσβήνει .
Αφού η υπομονή έχει για τρόπαια χιτώνα του Βορρά και της ανάστασης τη χαρμονή,
θα αλλάξουνε τα πράγματα .
Παραμυθία το στόμα το αγιασμένο,
πίδακας, που λόγους διάχρυσους,
σαν διάφανες ανάσες αναβλύζει .

Θα περιμένουμε λοιπόν να σβήσουνε τα μάταια,
να έρθει Εκείνη,
να γεννηθεί στα μάτια Της, λευκή αμαρυλλίδα, ο ήλιος .
Την ώρα που θα αγαπήσουμε χωρίς αντάλλαγμα,
θα απλωθεί στα χείλη μία θάλασσα σιωπή.
Την τρίτη ώρα,
όταν θα γίνει η γραφίδα αφορμή
να ανθίσουνε στον ουρανό για χάρη Της και πάλι οι γαζίες .

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Yπαπαντή από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης





Φεβρουάριος.
Σβήνουν οι ανταύγειες στο στερέωμα .
Κάπου εκεί οι αντοχές μας, κλαδιά που φυλλορρόησαν .
Παρόλα αυτά, θα απλωθεί, δροσιά πρωινή, η γαλήνη στις πλατείες.
Δύο μικρά τρυγόνια κι ένα ζευγάρι αθώα περιστέρια
η θυσία μας γι΄αυτή την πολυπόθητη συνάντηση .
Κι αφού υποδεχθούμε την αγάπη στις αγκάλες
και ανορθωθούνε τα κυρτά,
θα ανασκιρτήσει της νεότητάς μας η αφθαρσία,
άνθος αμυγδαλιάς απρόσμενο .
Σαράντα ημέρες είναι αρκετές να φωτισθούνε τα σκοτάδια,
σαράντα ημέρες είναι αρκετές να λάβει αρχή το άχρονο .
Γιατί έπειτα από τόση θλίψη, έρχεται η ώρα της απόλυσης,
γλάρος που αναπολεί ειρήνη ανάμεσα στα σύννεφα .
Γι΄αυτό λοιπόν, μην απορείς που κάποιες στιγμές μιλάει η σιωπή μας .
Είναι που αυτή η υπαπαντή κραυγάζει τόσο δυνατά μέσα στην καρδιά .
Ακούς ;
Του σμαραγδιού τα φύλλα ανοίγουν
και η ζωή μας, εξαγνισμένη πια,
αυγή γαλάζια,
φωτίζει του ουρανού τα χρώματα .

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Παραμυθία, από την επερχόμενη ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Ριπές βροχής πάνω στην άγρια θάλασσα ,
το γκρίζο αμείλικτα εισρέει στην ψυχή,
ματώνουν πάλι τα αγκάθια .
Όταν της ασπλαγχνίας τα τείχη καταρρεύσουν,
θα απομείνουμε στον μόλο,
αμήχανοι προσμονάριοι της ελπίδας .
Θα μάθουμε όμως να αφουγκραζόμαστε στην ησυχία φλοίσβους
και την αυγή στα σύννεφα να στέλνουμε πουλιά .
Αφού ο λόγος δεν μπορεί να δεθεί,
θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά όπως στην ακτή η ευδία .
Οι στεναγμοί μας, άωρα χελιδόνια,
που αναζητούν μητέρα να τα θρέψει .

Μορφή λουσμένη στις αχτίδες, που έχεις την αγάπη για στέμμα στα μαλλιά ,
μόνο η φωνή σου να ακουστεί κι επιστρέφει το νερό στις κοίτες,
φως που διαχέεται γαλάζιο μέσα στην καρδιά .
Ας είναι κοφτερά τα βράχια,
εκείνο το χέρι το απαλό πλάι στα χείλη,
που μας συγκράτησε τα λάθη,
θα μας χαϊδέψει πάλι .

Παραμυθία, αγκάλιασέ μας για να θροϊσουν τα ποτάμια
και να ανθίσουν τα κλαδιά,
μήπως και δούμε με άλλα μάτια.
Μήπως και στη διαφάνεια του ορίζοντα ανάμεσα στους φάρους
διακρίνουμε την ευσπλαγχνία σου να λαμπυρίζει,
άστρο καλοκαιριού ατελεύτητο .

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Θεοφάνεια, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Κεντά την ψυχή το άφεγγο της νύχτας. 
Και αν χρειάστηκε να παραμερίσουμε τα κλαδιά της ματαιότητας,
γιατί μας πλήγωσαν τα χέρια,
έμειναν κάποια λόγια,
λόγια φτωχά, που δεν αρκούν για τα θαυμάσια, 
κι αυτός ο τρόπος ο ταπεινός, που μας δωρήθηκε
για να αισθανθούμε τις ώρες του χειμώνα τα πουλιά πίσω από το τζάμι .
Θα ζήσουμε κάποτε πάλι εκείνη τη στιγμή, που άνθισε η έρημος σαν κρίνο,
τότε που ο λύχνος συνάντησε το φως
και τα νερά έστρεψαν προς τα πίσω.
Ας μοιάζουμε μόνοι στην όχθη,
ας φαίνεται απόμακρο το διάφανο ποτάμι,
κλείνει μέσα στα σπλάχνα του του κόσμου την αγάπη.
Μαργαριτάρι αναδύεται εκεί η ίδια της η Σάρκωση.
Γιατί δεν έχει σημασία η πτώση,
μόνο ότι επιμένουμε να ψάχνουμε το πορφυρό του ήλιου στο βάθος του ορίζοντα.
Θα περιμένουμε λοιπόν της πατρικής φωνής η γλυκύτητα να μας αγγίξει,
να μας ζεστάνει στα σκοτάδια.
Αρκεί που βαπτισθήκαμε έστω και μία στιγμή μέσα στο δάκρυ.
Θα ανασηκωθούν οι φυλλωσιές, δεν θα υπάρχει βάρος.
Φεγγοβολεί σήμερα η κτίση από της αγάπης τις λαμπάδες.
Αρκεί να φανερωθεί μέσα μας αυτό το περιστέρι,
αυτό το περιστέρι το λευκό, που διέσχισε για χάρη μας τα σύννεφα.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

Άστρα και περιστέρια, ( Αγία Μαρίνα και Άγιος Παντελεήμων, μονή Παναχράντου Άνδρου ), από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Κρυώνει απότομα ο καιρός .
Η αγωνία μας πλεγμένη σε δύο άλικα κυκλάμινα .
Τουλάχιστον, άνθη να ανοίξουνε στις φλέβες,
να φύγουνε οι θρόμβοι της φθοράς .
Κάθε φορά που η αγάπη έχει ένα χέρι που ευωδιάζει για οδηγό,
ο ήλιος κυλά, νερό χρυσό πάνω στο τζάμι .
Του Αγίου η πλατεία θα στολιστεί και πάλι γιορτινά .
Το φως φτιάχνει καράβια πάνω στο πλακόστρωτο .

Και όταν το σώμα πια δεν υπακούει,
η ψυχή μόλις αρχίζει να πετά .
Κάρα σεπτή η ελπίδα,
που αναβλύζει γάλα και ιάματα
κι έχει για λίκνο του Αιγαίου το νησί.
Αφού μπορέσαμε και είδαμε στο ράγισμα της μέρας σύννεφα λευκά,
δεν μας φοβίζει η έκβαση.
Γύρω απ΄τα βήματά μας δεν λάμπει μόνο η βροχή .
Τις νύχτες δίπλα μας άστρα αργυρά φτερουγίζουν απαλά
                               του ιλασμού τα περιστέρια .