Είναι γιατί, ό,τι άγγιξα σ΄αυτή την ζωή, έθαλλε πάντα μέσα στο όνειρο,
εκεί που τρυφερεύει η ύπαρξη.
Άλλες φορές πάλι, οι σκέψεις ταξίδευαν,
πλοία ολόφωτα μες στων ματιών σου τις σμαραγδένιες θάλασσες.
Ήταν κι εκείνο το σώμα το απάτριδο, που καρτερούσε να βρει το νησί του.
Θυμάμαι, που σου άρεσε να βλέπεις τα χρώματα του δειλινού πάνω στα σύννεφα,
κι έλεγες πως θάνατος για την ψυχή δεν υπάρχει.
Η ευτυχία τότε, αν και εφήμερη,
είχε ένα άρωμα εξαίσιο, βαλσαμικό,
σαν της δροσιάς τα διαμάντια πάνω στων γιασεμιών τα πέταλα.
Τώρα μόνο η σιωπή βηματίζει στο άδειο σπίτι.
Εσύ έχεις φύγει καιρό και το σώμα δεν έχει πατρίδα.
Απ΄το πιάνο ακούγεται μία μακρινή μουσική.
Να περιμένεις.
Θα σου χαρίσω του παραδείσου ένα αστέρι για να φωτίζει της μοναξιάς σου το ασέληνο βράδυ.
Θα αγαπηθούμε για πάντα.
Ίσως μπορέσεις και δεις στον ουρανό της αλήθειας την φωτερή στιγμή.
Σαν θα΄ρθει η αυγή θα μ΄αγκαλιάσεις με δύο διάφανα χέρια
και θα μου λες, πως ο θάνατος δεν υπαρχει για την ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.