και οι ρυτίδες στην ψυχή το πλήρωμα του χρόνου
περιμένουν για να λάμψουν.
Η επίφαση, μαύρο ύφασμα τριμμένο,
δεν χώρεσε σε νέο ασκό.
Και αν ταλαντεύθηκες τόσο καιρό ανάμεσα στο λευκό και στο γαλάζιο,
κέρδισες τις στιγμές, που δεν συνθηκολόγησες.
Δεν ήταν η μετοίκηση, που σε άλλαξε,
μάλλον εκείνο το αίσθημα πως ίσως κάποτε
καταφέρεις να μερίσεις στους άλλους
την ίδια σου την ύπαρξη.
Χρειάζεται θάρρος για να αντέξεις τη θάλασσα,
όταν αλλάζει κάτω από τον ήλιο της αλήθειας χρώματα.
Δεν έχει νόημα εξάλλου η φυγή, αλλά η αναχώρηση.
Το φως στο τέλος όλα τα ορίζει.
Υπάρχει πάντα το καταφύγιό σου,
ο τόπος της βαθιάς καρδιάς,
για να μπορέσεις να συλλογιστείς την απειρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.