Eξαπτέρυγα, Έλυα Βερυκίου, από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή

Όχι πια άλλη αναβολή.
Ωρίμασε της ραθυμίας ο καρπός.
Στην άκρη της γέφυρας δύει ο ήλιος,
κλωστές μενεξεδιές το λιγοστό φως.
Καιρός να αντικρίσω αυτό που μου αναλογεί.
Έτσι συμβαίνει πάντα,
μετά τη θλίψη αναδύονται ξανά της ομορφιάς τα εξαπτέρυγα.

Μόνο να μην ξεχάσω να αγαπήσω.
Στη μισοδιάφανη νύχτα έχει αξία η μόνωσή μου.
Κερί που σβήνει η αοριστία.
Ο ήχος, το άρωμα του αέρα.
Ακολούθησέ με,
είμαι πλέον βέβαιη.
Στο τέλος της διαδρομής, πάνω από τις όχθες της αυγής
ξεπροβάλλουνε πουλιά.