Δύο ποιήματα – της Έλυας Βερυκίου
Μετά αγάπης
Τα χρόνια, δάση.
Γαλήνια και στοχαστικά αναπνέουν τις παγωμένες νύχτες.
Η ιστορία έτσι γράφεται.
Θωπεία ανάλαφρη στο πρόσωπο το προκαθορισμένο.
Βαθύς της ατρεψίας ο πόθος.
Αρκεί να υπάρχει θέληση να εγκαταλείψουμε τους ίσκιους.
Τώρα που καταρρέει η έπαρση,
σβήνει αναίμακτα του θρήνου η σελήνη.
Διαλύονται οι ήχοι του νερού πλάι στις ανταύγειες της σιωπής.
Ένα καθρέφτισμα η λύτρωση.
Εκεί όπου το τοπίο συγκλίνει με το σώμα,
το γαλάζιο ανθοφορεί ως τον παλμό.
Τουλάχιστον είδα το φως,
άκουσα τα χελιδόνια του μεσημεριού.
Αν και αργά,
μετά αγάπης προσήλθα.
Τοπία της αλήθειας
Στον ουρανό βρίσκει τις νύχτες τον ξεχασμένο ορισμό της η τρωτότητα.
Πονούν οι ρόζοι της σιωπής,
άστρα που τρέμουν γύρω από τα δάχτυλα.
Ποιός να μιλήσει για των πεύκων τις σκιές,
την κλίση του αυχένα.
Όσο και αν πασχίζουμε να διακρίνουμε το φως μέσα σε σχήματα,
μένουν άμορφες οι στιγμές που μας καθόρισαν.
Θροΐζει η θλίψη,
λιγόστεψαν τα περιγράμματα για να χωρέσουνε το χάδι.
Θα δικαστούμε σίγουρα για την αναλγησία.
Κι αν καταλήξαμε της στοργής εξόριστοι,
είμαστε πάροικοι διαρκώς της προσμονής.
Τις δύσκολες ώρες αναγνωρίσθηκε η ταπεινή μας προσφορά.
Ανακοινώθηκε το ελαφρυντικό για τις διάφωτες αναμνήσεις.
Συνοδοιπόροι της ψυχής, τα τοπία της αλήθειας.
Και τα τραύματα, τόσο μικρά, ασήμαντα,
ρόδα αργυρά κάτω από τον ιλασμό της σελήνης.
http://frear.gr/?p=12937
Γαλήνια και στοχαστικά αναπνέουν τις παγωμένες νύχτες.
Η ιστορία έτσι γράφεται.
Θωπεία ανάλαφρη στο πρόσωπο το προκαθορισμένο.
Βαθύς της ατρεψίας ο πόθος.
Αρκεί να υπάρχει θέληση να εγκαταλείψουμε τους ίσκιους.
Τώρα που καταρρέει η έπαρση,
σβήνει αναίμακτα του θρήνου η σελήνη.
Διαλύονται οι ήχοι του νερού πλάι στις ανταύγειες της σιωπής.
Ένα καθρέφτισμα η λύτρωση.
Εκεί όπου το τοπίο συγκλίνει με το σώμα,
το γαλάζιο ανθοφορεί ως τον παλμό.
Τουλάχιστον είδα το φως,
άκουσα τα χελιδόνια του μεσημεριού.
Αν και αργά,
μετά αγάπης προσήλθα.
Πονούν οι ρόζοι της σιωπής,
άστρα που τρέμουν γύρω από τα δάχτυλα.
Ποιός να μιλήσει για των πεύκων τις σκιές,
την κλίση του αυχένα.
Όσο και αν πασχίζουμε να διακρίνουμε το φως μέσα σε σχήματα,
μένουν άμορφες οι στιγμές που μας καθόρισαν.
Θροΐζει η θλίψη,
λιγόστεψαν τα περιγράμματα για να χωρέσουνε το χάδι.
Θα δικαστούμε σίγουρα για την αναλγησία.
Κι αν καταλήξαμε της στοργής εξόριστοι,
είμαστε πάροικοι διαρκώς της προσμονής.
Τις δύσκολες ώρες αναγνωρίσθηκε η ταπεινή μας προσφορά.
Ανακοινώθηκε το ελαφρυντικό για τις διάφωτες αναμνήσεις.
Συνοδοιπόροι της ψυχής, τα τοπία της αλήθειας.
Και τα τραύματα, τόσο μικρά, ασήμαντα,
ρόδα αργυρά κάτω από τον ιλασμό της σελήνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.