Γενέσιο, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Η ώρα τρεις.
Έχει ανταύγειες από θλίψη κι από χαρμονή το βράδυ της γαλήνης.
Γαλάζιο, ρόδινο το φως πάνω στο λίκνο και η γέννηση βασιλική .
Ας είναι μόνη προϋπόθεση το ταπεινό της συγκατάβασης .
Κάθε Σεπτέμβριο που το άναρχο σαρκώνεται,
ρέουν ποτάμια στα προσκυνητάρια οι στεναγμοί,
βελούδα μπλε και χρυσαφιά.
Κρίνα λευκά τα δάκρυα στις άκρες των ματιών,
μετά το σφάλμα αναβλύζουν.
Δεν έχει σημασία που αργήσαμε να ανακαλύψουμε το πνεύμα κάτω από το γράμμα,
αρκεί που έδωσε η ρίζα άχραντο ανθό
κι ενδύθηκε επιτέλους το άυλο την πορφυρότητα της σάρκας .
Πώς να αντέξει η στειρότητα τον ήλιο .
Υποχωρεί η φύση, φύλλο εύθραυστο κάτω απ΄τη βροχή,
γλυκά ηττημένη από τη χάρη.

Όταν θα απελπιστώ ξανά, θα προσπαθήσω να πιαστώ στην κλίμακα τη νοητή.
Μόνο να στάξει βάλσαμο ο ουρανός, όπου αυτή ακούμπησε,
πάνω στης σελήνης μου το ευμετάβλητο.
Η αβεβαιότητα ως εδώ.
Όταν σημάνει η ανατολή έχει ανταύγειες ροδογάλαζες της χαράς η υπόσχεση,
αφού γεννήθηκε ξανά η Κυρία των Αγγέλων .