Του κεριού η φλόγα τόσο βαθιά, όσο η ζωή.
Ποτάμι η ησυχία, που απαλά στον νου κελαρύζει.
Είναι η ολόψυχη αγάπη, της αυγής η μουσική,
μοναχικό αηδόνι ανάμεσα στις λεύκες.
Δεν έχει τέλος ο χρόνος, ούτε η χαρά.
Οι ανταύγειες στα σύννεφα μαρτυρούν το ατελεύτητο.
Κάθε φορά που βασιλεύει ο ήλιος
και της αγιότητας το χέρι πορφυρώνει το νερό,
δελφίνια συνοδεύουν στο ταξίδι την αθωότητα.
Τέσσερις και μισή τα ξημερώματα.
Ξυπνούν τα ρόδα από τον έρωτα τον θεϊκό.
Του Αγίου Πορφυρίου.
Το χέρι αναζητά αχτίδες πάνω στο χαρτί.
Της καρδιάς η εξομολόγηση και η στοργή η πατρική,
περίπατος στον ουρανό κάτω από τα χρυσά φύλλα της γαλήνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.