Τρέμει η φλόγα του κεριού.
Στον αέρα βασιλικός και νυχτολούλουδο.
Και η Προστασία Σου η Φοβερά μία ατελεύτητη αγάπη,
στοργή Μητέρας στεφανωμένη από τα άνθη της μανόλιας.
Σε είδα παντού να με αγκαλιάζεις,
βάλσαμο να μου ρίχνεις τα βράδια στις πληγές.
Σε είδα γεράνια να φυτεύεις στον γηρασμένο μου πηλό.
Μέσα στις θύελλες τη νύχτα έλαμπες,
άστρο μου της γαλήνης ανέσπερο.
Μα πιο πολύ όταν σε βλέπω, κοντά σου νιώθω.
Να ξέρεις πως σ'αγαπώ έτσι απλά, χωρίς αιτία,
όπως η θάλασσα τα καλοκαίρια
να χρυσίσει αδημονεί κάτω απ' τον ήλιο.
Γιατί σε είδα και σε βλέπω πάντα εκεί,
μετά τα σφάλματά μου, νανουρίσματα να ψιθυρίζεις.
Γιατί σ'αισθάνομαι Μητέρα κάθε φορά
τα δάκρυα να μου σβήνεις
με της αυγής τα χρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.