Κι εμείς, παρόντες πάλι σε μία σύναξη της χαρμολύπης,
το βλέμμα στρέφουμε προς τα περιστέρια,
που στροβιλίζονται μεμιάς πάνω από της ζωής μας τις πλατείες .
Μοιάζει η πορεία μας με λιτανεία.
Πότε βροχή, πότε πληγή,
φέγγουν σαν κρύσταλλα όμως οι στάλες πάνω στο πλακόστρωτο .
Και ξαφνικά ένας ήλιος κραταιός ανάμεσα στις πευκοβελόνες
ραίνει το υπερούσιο .
Η αγάπη, τρία παράθυρα στο απέραντο .
Και η μαρτυρία για το φως,
σε χέρι κοριτσίστικο αιώνιο δισκοπότηρο .
Της Αγίας Βαρβάρας .
Ο ουρανός πορφυρώνεται, σιωπούν τα σύννεφα.
Λευκά και ρόδινα τριαντάφυλλα πάνω στης αγιότητας το ασήμι .
Κοίτα στο βάθος του ορίζοντα .
Γλυκές ανταύγειες του δειλινού στη ζωή μας επιτέλους απλώνονται,
χρυσά ατελεύτητα ποτάμια .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.