Του Αγίου Ανδρέα, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Του Νοεμβρίου γκρίζος ο ουρανός.
Χιονόνερο.Η αγάπη πάλι όμως μυροβλύζει .
Τί κι αν φτερούγισε γύρω απ΄τους ώμους άλλη μία θλίψη,
άλλη μία ασθένεια στο σώμα.
μία ρωγμή στο χώμα ακόμα.
Γλιστρά από εκεί πιο ήσυχα τα μεσημέρια ο ήλιος
Τώρα που βρήκαμε το φως ανάμεσα στα ρόδα τα λευκά
και τα βαθύχρωμα κυκλάμινα,
θα καταλάβουμε γιατί χρειάστηκε ο πόνος .
Περνούν τα τρένα της ζωής,
θροΐζουν της ψυχής τα φύλλα.
Και ο απόηχος, μία μυστική μουσική μέσα στην καρδιά .
Έχει η κλήση η πρώτη την χάρη της ανατολής .
Του Αγίου Ανδρέα .
Θα ανάψουν στον σταθμό τα γιορτινά λαμπιόνια.
Πεύκα και καστανιές στον νοερό μας δρόμο.
Κι εμείς όλοι εδώ .
Λευκά περιστέρια που πετούν κάθετα στου ήλιου τις ακτίνες .