πουλιά αποχαιρετούν τα φωτεινά κατάρτια
και η θάλασσά μας αρχίζει να ευωδιάζει πάλι άπειρο.
Πέρασαν χρόνια από τους ώμους,
μα έμειναν στην καρδιά ποτάμια
να αρδεύουν τις πληγές.
Τον ήλιο που ζητήσαμε,
τον βρήκαμε, έστω κι αργά.
Μετά την καταιγίδα είδαμε κρυμμένα περιστέρια στα ξωκλήσια της χαράς .
Στον Άγιο Προκόπιο χρυσάνθεμα λευκά
η ελπίδα μας, χρυσό κερί
και ο σταυρός κρυστάλλινος.
Τώρα που απομακρύνθηκαν της ζωής τα σύννεφα
κι έγινε η αγάπη μας θυσία,
λάμπουν γαλήνια τα βουνά στο χρώμα του αμέθυστου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.