Η βουκαμβίλια αργά πορφυρώνεται πλάι στον λευκό τοίχο.
Η ευωδία των λεμονανθών συνοδεύει την απάρνηση του μάταιου.
Κι αυτή η θλίψη θα περάσει,
σύννεφο φωτισμένο παρασυρμένο από τον άνεμο.
Στην εγκατάλειψη που αισθανθήκαμε,
εκεί ρίζωσε,κυκλάμινο βαθύ, η ευλογία.
Μάθαμε να ζητάμε ουρανό μέσα από τα κλαδιά,
γιατί είχαμε για οδηγό το μαρτύριο της απέκδυσης.
Μόνοι, με το γαμήλιο όμως προσκλητήριο στην καρδιά.
Κεριά μικρά, γαλάζια φώτα, μα η φλόγα πάντα δυνατή .
Στην Αγία Αναστασία τη Ρωμαία τα απογεύματα
μαθαίνουμε να συλλαβίζουμε το φως.
Ένα κοτσύφι μοναχικό κελαηδά για χάρη μας το σούρουπο
πάνω στο σμαραγδένιο κυπαρίσσι της αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.