Στο μονοπάτι πέσαμε και αγκυλώθηκε η καρδιά.
Τα συναξάρια όμως παρέμειναν χρυσά.
Μπαίνουν πάντα ηλιαχτίδες μέσα από τα τείχη,
για να μπορούν ρόδα να ανθίζουν ανάμεσα στις πέτρες.
Στον Άγιο Γρηγόριο μελαγχολία στα φύλλα της φτελιάς,
η ησυχία θέλει κόπο για να απλωθεί σε λειμώνες σμαραγδένιους.
Ενδότερα το πανηγύρι μας το παιδικό.
Στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ανάμεσα στα σύννεφα
επιμένει να πετά δοξαστικά της ζωής μας το περιστέρι.
Και όταν τα πόδια θα βραχούν στις όχθες,
ο φάρος μας προβάλλει εκεί.
Στον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο τα δάκρυά μας, νούφαρα,
μία ατελεύτητη αυγή προσμένουν για να λαμπυρίσουν.
Πέσαμε. Και όμως, σηκωθήκαμε ξανά.
Κάτω από το φως της ευσπλαχνίας τα συντριβάνια, κρύσταλλα διάφανα
και η έγερσή μας, στον ουρανό φτερούγισμα θριαμβευτικό της θεϊκής αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.