Η εγγυήτρια, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Ομίχλη.
Στην άκρη του μόλου ώρες ατέλειωτες
περιμένοντας τα πράγματα να γίνουν διάφανα.
Ο αέρας στον αέναο πόλεμο,
να προσπαθεί να ξεριζώσει τις λεύκες της γαλήνης.
Χωρίς πήρα, μήτε υποδήματα
με νου ανάστερο δεν διέκρινα της ολιγοπιστίας τον σκόπελο
μέσα στην αφρισμένη θάλασσα .    

Το ξέρω, δεν είναι απαλή η φωτιά,
μα μόνο αυτή σμιλεύει το χρυσάφι.
Χτυπά η αξίνα, κάτι σκιρτά,
χώμα της λήθης που σκορπά μακριά,
υποκλινόμενο στα δώδεκα μαρτύρια.
Και η αυγή, λαμπάδας βαθύχροο φανέρωμα.

Θα ανοίξει ο ουρανός.
Στις όχθες του καλοκαιριού η εγγυήτρια της υπόσχεσης,
ζώνη ολόχρυση,
καταφωτίζει με το γαλάζιο της υπομονής τις άκρες απ΄τα σύννεφα.                                                      

Στο απροσμέτρητο γαλάζιο, Έλυα Βερυκίου, από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Πέρασαν σύννεφα κι έμεινε ο χρόνος μας, κατάφυτο νησί.
Των διαδρομών η ματαιότητα, στυφή αρμύρα,
ρόγχος τρικυμισμένης θάλασσας.
Μικρές οι σιωπές που αισθανθήκαμε,
έμοιαζε άλλωστε ατέλειωτη η έρημος της λήθης .
Κι αν στάθηκε εμπόδιο ο θόρυβος ο εκκωφαντικός
με τον οποίο γύρω μας κατέρρεαν οι βράχοι,
προλάβαμε.
Δακρύσαμε λίγο,
γιατί παρόλα αυτά αγαπήσαμε πολύ.

Τί να κρατήσει η μνήμη ;
Στις 24 Αυγούστου η ελπίδα, ένα πανηγύρι παιδικό *
κι ο ασπασμός στα πόδια,
συνάντηση με την αγιότητα,
κύμα βαθύ της τρυφερότητας.

Είδες λοιπόν ;
Μέσα στον πόνο, μόλις ομολογήσουμε το φως,
παίρνουμε δύναμη για να αφεθούμε οριστικά
                               στο απροσμέτρητο γαλάζιο της γαλήνης.

* ανακομιδή λειψάνου Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου

Παντάνασσα, από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Αλλάζει ο καιρός και τα σύννεφα αρχίζουν να μας στερούνε τη στοργή. 
Άπειροι οι στεναγμοί, όσα τα κρόσσια της στολής. 
Μαρία, στις λίθινες στιγμές το όνομά Σου,
ανταύγεια ουρανόχυτη. 
Διάδημα της αυγής,
που μόνο Εσύ μπορείς την ακηδία να εξοβελίζεις,
πράυνε με το βλέμμα του τοπίου την τραχύτητα.
Γιατί στα μονοπάτια μας ορθώνεται σε βράχους το φθαρτό.
Τύλιξε με αγάπη την καρδιά,
όταν διασχίζουμε απελπισμένοι τις έρημες πλατείες.
Παντάνασσα, γέφυρα πάγχρυση ανάμεσα στις ακακίες,
φανέρωσε τον αυγερινό που κρύψαμε κάτω από των παθών τα φυλλώματα.
Έχουμε ανάγκη από μύρα για του νου τον δροσισμό.
Η προσφορά, δάκρυα πλεγμένα σε ρίζες,
χρυσάνθεμα ολόφωτα στα πόδια της Βασίλισσας.
Μαρία, ρόδο τρισήλιο,
το άρωμά Σου επιτείνει της εξύμνησης τον πόθο
παρά την ανάξια θνητότητα.

Έσβησε πια ο φόβος,
πράσινα κρύσταλλα σκορπούν οι φάροι στο βάθος του ορίζοντα.
Μένει να καθρεφτίζεται στη θάλασσα μια Κοίμηση σωτήρια τον Αύγουστο
και η αγάπη μου για Σένα,
Μαρία,
άστρο της άφεσης γαλάζιο,
που ξέρεις να πλάθεις σε ήλιους τις πληγές μας.