Μετά αγάπης, Έλυα Βερυκίου

Τα χρόνια, δάση.
Γαλήνια και στοχαστικά αναπνέουν τις παγωμένες νύχτες.
Η ιστορία έτσι γράφεται.
Θωπεία ανάλαφρη στο πρόσωπο το προκαθορισμένο.
Βαθύς της ατρεψίας ο πόθος.
Αρκεί να υπάρχει θέληση να εγκαταλείψουμε τους ίσκιους.
Τώρα που καταρρέει η έπαρση,
σβήνει αναίμακτα του θρήνου η σελήνη.
Διαλύονται οι ήχοι του νερού πλάι στις ανταύγειες της σιωπής.
Ένα καθρέφτισμα η λύτρωση.
Εκεί όπου το τοπίο συγκλίνει με το σώμα,
το γαλάζιο ανθοφορεί ως τον παλμό.

Τουλάχιστον είδα το φως,
άκουσα τα χελιδόνια του μεσημεριού.
Αν και αργά,
μετά αγάπης προσήλθα.