Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Πόσο όμορφα ζουν, πόσο όμορφα πεθαίνουν τα πράγματα απόψε, Έλυα Βερυκίου

Πόσο όμορφα ζουν, πόσο όμορφα πεθαίνουν τα πράγματα απόψε
Τρέμουν μέσα στα μάτια της ερημίας τα φυλλώματα.
Της επιβίωσης ο δρόμος πάντα βαθύς,
αρκεί να μην πονά η μνήμη.
Δεν είναι παραίσθηση ο ήχος της θάλασσας το ηλιοβασίλεμα,
η αλαζονεία μόνο σκορπίζεται σε συντρίμμια πορφυρά .
Πίσω από φώτα που τρεμοσβήνουν απλώνεται
της θυσίας ο ορίζοντας,
τόπος κρυφός για να σκηνώσει η παρουσία.
Μη μου μιλάς λοιπόν για μοναξιά,
επέζησα από αυτόν τον θάνατο.
Λάμπουν οι νύχτες γαλήνια και απροσδόκητα,
όταν στις πληγές ψηλαφούν το φως τα δάχτυλα.

1 σχόλιο:

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.