Φεγγάρι που σπιθίζει

Θα έρθεις σήμερα με μία θάλασσα κρυστάλλινη στα μάτια
κι ένα πουλί στο στήθος.
Ήλιος ζεστός οι λέξεις σου στο σώμα.
Πλάι στους φόβους μου ρόδο λευκό,
θυσία μικρή στην ομορφιά που φεύγει.
Περνά αδυσώπητα ο καιρός,
τον ουρανό όμως που γνώρισες, δεν θα τον λησμονήσεις.
Γι΄αυτό άλλωστε έζησες,
για να θυμάσαι πως είναι να αγαπάς τον άνθρωπο
στην πιο αγνή, στην πιο ιερή στιγμή του.

Κι όπως θα βυθιζόμαστε αργά μέσα στον χρόνο,
θα μένω να παρατηρώ το φως,
καθώς λούζει με ανταύγειες όλο το πρόσωπό σου.
Ίσως έτσι καταλάβω το τίμημα
για το πέρασμά μου το μοναχικό μέσα στην καταιγίδα.
Πού να βρει θρόνο η χαρά,
όταν η μοναξιά πέφτει συχνά χιόνι πυκνό στους ώμους ;

Θα έρθεις λοιπόν με μία αγκαλιά
και τα σμαράγδια του ουρανού στα χείλη.
Ο θάνατος, μίλια μακριά
και η ζωή,
φως ταπεινό,
φεγγάρι που σπιθίζει ανάμεσα στις λεύκες.