Το μόνο που θυμάσαι

Είναι η ψυχή σου σήμερα φορτωμένη από ουρανό και θάλασσα.
Προσπαθείς για άλλη μία φορά να αντικρίσεις σιωπηλά το ωραίο και το απόλυτο,
όπως τα φλογισμένα σύννεφα της δύσης.
Απέναντι η ζωή σου.
Οι μνήμες αναδύονται αργά μέσα από τη βραδινή πάχνη,
έχουν μία γλυκιά ευωδιά από δάση νοτισμένα.
Ακόμα και της θλίψης οι στιγμές λειαίνονται σαν βότσαλα
κάτω απ΄του φεγγαριού το ώριμο ασήμι.
Μόνη σου έγνοια να δωρίζεσαι, όπως το φως στη νύχτα.
Και είναι αυτή η προσφορά μία θεϊκή ανταύγεια κροσσωτή
πάνω στο ταπεινό φθαρτό ένδυμά σου.

Κλείνεις τα μάτια και αφουγκράζεσαι της νύχτας τις ανάσες.
Η λύπη έχει διαλυθεί στη μεταξένια ομίχλη του μυαλού.
Σιωπάς, αισθάνεσαι.
Όλη η ζωή σε μία στιγμή.
Το μόνο που θυμάσαι,
μία αφρισμένη θάλασσα στεφανωμένη από άστρα .