Ένα φως λευκό πάνω στους λόφους.
Τριγύρω μία γαλάζια αχλύ και οι ανάσες από τις ίριδες.
Μία ευωδιά στον αέρα από χώμα νοτισμένο.
Κι εσύ να ελπίζεις,
να περιμένεις πως κάποτε θα σταματήσει να καρπίζει η απώλεια.
Στον δρόμο της ζωής σου ένας ήχος από καμπάνες μακρινές.
Η πορεία σου πάντα μοναχική κάτω από τα φωτισμένα τόξα των πεύκων.
Δεν γίνεται όμως να αρνηθείς τον εαυτό σου.
Γιατί είναι η ψυχή σου πλασμένη από όνειρα, φτερωμένα, απαλά.
Και υπάρχει πάντα ένας αθώος ουρανός λευκός, που περιμένει.
Βαδίζεις δίχως να μιλάς.
Γύρω απ΄τα δέντρα υφαίνονται αθόρυβα οι εποχές.
Μες στη σιωπή μία μουσική,
τίποτε άλλο,
μία πορεία φωτεινή, μοναχική,
εσύ και το άρπισμα του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.