Νυμφώνας, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Γαλάζια θάλασσα απέραντη .
Στο βάθος του ορίζοντα περίλαμπρος νυμφώνας περιμένει .
Κι αν δεν μπορέσαμε να γίνουμε σαν τα χελιδόνια,
κι αν αποτύχαμε να καθρεφτίσουμε φτερούγες πάνω στα διάφανα νερά,
έστω κι αργά σμιλέψαμε τον χρόνο,
αφού αγαπήσαμε το φως .
Την ενδεκάτη το τάλαντο το κρυμμένο ανασύραμε .
Μικρά παιδιά πορευθήκαμε με φλόγες ρόδινες στα χέρια,
πύρινους υάκινθους του Απρίλη .
Στην παρειά γλιστρά πλέον αθόρυβα το δάκρυ,
δροσοσταλίδα πάνω στης αυγής τα φύλλα .
Λύσαμε των μαλλιών τις πλεξίδες για να σπογγίσουμε το μύρο,
που στάξαμε στα άχραντα πόδια της Αγάπης .
Κι αν δεν γνωρίσαμε Γεθσημανή,
μετά της άρνησης το σφάλμα επιστρέψαμε .
Στο υπερώο μείναμε να δρέψουμε ηλιαχτίδες .

Γι΄αυτό τώρα που απλώνονται μενεξεδένια σύννεφα της νύχτας,
δεν θα δειλιάσουμε .
Στην άκρη του ορίζοντα ανάβουν φώτα νυφικά κι ανέσπερα .
Ρόδα και υάκινθοι στο πέλαγος
και ο ουρανός, Αναστημένη αγκαλιά,
που στοργικά αντιφεγγίζει φτερουγίσματα .