Κερασιές, Έλυα Βερυκίου ( από τη νέα προς έκδοση ποιητική συλλογή )

Τα πράγματα που αγνόησα και οι σιωπές τους.
Τις νύχτες σιγοκαίνε, όλα αγνά, στην αγάπη βυθισμένα.
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε.
Καιρός να κυνηγήσουμε το φως μέσα στη βροχή.
Ασυνείδητα σε μία κατάφαση, σ΄ένα λυγμό
να θεσπίσουμε της ανυπαρξίας την κατάρρευση.
Η επιβίωση, συνθήκη που ανατέλλει πάνω από τους κέδρους.
Σφύζουν όμως τα αισθήματα πάνω στο χαρτί,
κεριά που άναψα για τις απώλειές μου.
Στους τοίχους οι αντανακλάσεις της ύπαρξης
ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη διαδρομή.

Διψώ.
Μία σταγόνα αρκεί να υγρανθεί της ψυχής το αισθητήριο.
Τις μέρες του αθέατου αγιασμού
φυλλορροούν νοσταλγικά οι κερασιές της θλίψης.