Υποχωρεί το άσπονδο του Οκτώβρη.
Οι αρνήσεις σου, το προσδιορίσιμο της ύπαρξης.
Είναι δύσκολο να αισθανθείς οικεία τη ζωή σου.
Παρ΄όλα αυτά, πάντα υπάρχουν αντικατοπτρισμοί στις θάλασσες,
πώς αλλιώς να βυθιστούν οι αγωνίες.
Είσαι σίγουρος πλέον.
Τα φθινόπωρα της ματαιότητας δεν έχει κρύο.
Αχτίδες που θερμαίνουν, οι καθάριες προαιρέσεις.
Η επίφαση και η αλήθεια, δρόμοι που ανοίγονται αινιγματικά
κάτω από τις καμάρες της δοκιμασίας.
Η εκλογή, οδυνηρή, αλλά σωστή.
Θα είναι ίσως αυτό που δημιουργεί μία αίσθηση γαλήνης τις ζοφερές νύχτες.
Οι λέξεις στο σκοτάδι, σταγόνες της αυγής.
Μα δεν είναι αρκετό.
Αγάπησα άνευ όρων.
Ο ταπεινός μου τρόπος να αντιληφθώ ανάμεσα σε χρυσάνθεμα και μύρα
τον υπαινιγμό της λησμονημένης αγιότητας.
