Κάθε φορά που έκλεινες τα μάτια, έμενα δίπλα σου,
τρυφερό πουλί, να αναζητώ τον ουρανό σου.
Εκεί πάνω έβλεπα πάντα σύννεφο αχνό να μας σκεπάζει απαλά,
γλαυκό σεντόνι της ψυχής.
Κάποιες φορές μόνο γινόταν ροδογάλανο
στο σημείο που γώνιαζε το σώμα.
Ήταν η στιγμή που το άπειρο φανέρωνε το δικό του πτέρωμα.
Το απόβραδο τίποτε άλλο,
μόνο ένα άγαλμα θλιμμένο στη μέση της πλατείας.
Παρ΄όλα αυτά δεν γόγγυσα ποτέ μου.
Γιατί της ζωής τα άρρητα
τα βρήκα μέσα σε κάποιους στίχους,
να πλέουν, μικρές φωταψίες, στα βραδινά νερά.
Τελικά, το να χαρίσουμε στους ανθρώπους
την ευκαιρία να ζήσουν μες στο όνειρο
είναι η μόνη μας ανταπόδοση.
Ίσως να ήταν κι αυτό του Θεού ένα κρυφό φανέρωμα,
που είχε, όπως όλα άλλωστε, το δικό του τίμημα.
Θα φύγω για λίγο,
μην απορείς που κάποτε πρέπει να λείπω απ΄τη ζωή μου,
κάθε φορά που χάνομαι απ΄τον κόσμο,
κερδίζω πάλι πίσω την ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.