Όλα εκεί

Όλα εκεί, στην ώρα τους.
Ο πορφυρός δίσκος του ήλιου, που ορίζει με ενάργεια
τη θέση σου στο χώμα.
Μες στην εσπερινή υγρασία τα πράγματα να θαμπώνουν,
μία ασάφεια δακρυσμένης δροσιάς,
να αισθάνεσαι πως είσαι και δεν είσαι.
Kι όταν κοιτάς τα σύννεφα,
φευγαλέα σαν τη ζωή σου,
να νιώθεις πως η μοναξιά έχει απόψε μία ανταύγεια χρυσορόδινη
για να είναι πιο υποφερτή,
για να σου αφιερώσει ακόμη μία φορά την άυλη ομορφιά της .

Πιο πέρα κάποια φώτα αφηρημένα, απόμακρα ανάβουν
για να σου μάθουν πως, κάθε φορά που θες να βυθιστείς στο όνειρο,
πρέπει και πάλι να σιωπήσεις.
Ένα κλαδί ελιάς που κόβει στα δύο τον ουρανό,
λες για ν΄αφουγκρασθεί ο Θεός το θρόισμα απ΄τις πολύφυλλες ψυχές μας.

Όλα εκεί, στην ώρα τους.
Οι στίχοι σου αφημένοι στο χαρτί,
το εύθραυστο φως του δειλινού πάνω στους ώμους, στα μαλλιά,
ο αέρας που αργοσαλεύει στο σύθαμπο.
Και μία αίσθηση αδιόρατη, σχεδόν μεταφυσική,
πως μέσα απ΄τη γραφή σου πράγματι υπήρξες .