Είκοσι χρόνια νεανικά, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Αέρας .
Άσπρα τα κύματα στους βράχους,
της αδικίας τα σύννεφα γκριζόλευκα .
Μόνη προφύλαξη μέσα στην ανεμοθύελλα
μία πόρτα ξύλινη παλιά, πύλη του ουρανού στο πέλαγος .
Λίγο μενεξεδί φως από το παράθυρο αρκεί
για να λάμψουν είκοσι χρόνια νεανικά ανάμεσα στα χρώματα .
Ο Άγιος Θεόφιλος πάνω στον τοίχο τον γαλάζιο .
Σιωπή κι αγάπη παιδική,
ό,τι χρειάζεται για να αγναντεύσεις της ελπίδας τη θάλασσα .
Δύσκολη, αλήθεια, η πορεία στης καταιγίδας την ακμή .
Της απάρνησης το τίμημα, ένα πέρασμα από την πυρά εκούσιο .
Είναι φορές που πρέπει, για να δεις γαλήνια τα αστέρια,
να σηκώσεις όλου του ζυγού αυτόκλητα το βάρος .

Τώρα όμως ρόδα ευωδιάζουν μέσα στους καπνούς,
φέγγουν σαν τα ρουμπίνια στον ορίζοντα οι φάροι,
σημάδι πως θα κοπάσει της ζωής η τρικυμία .
Υπομονή λοιπόν .
Μέσα από ένα ξύλινο παράθυρο στο τέλος
θα μας φυλάξουν οι ανταύγειες της αυγής.
                        κι εκείνα τα είκοσι χρόνια τα νεανικά ανάμεσα στα χρώματα .

Μύρα και αφοσίωση, από τις Ανταύγειες της Χάρης

Όρθρος βαθύς και σιωπηλός .
Και η τρυφή μας, αυτό το φως της αυγής,
που ακουμπά γλυκά στα φυλλώματα .
Κι αν δεν αγγίξαμε το αιώνιο,
τουλάχιστον το αναζητήσαμε,
ελάφια διψασμένα στης λίμνη της ατέρμονης ωραιότητας .
Οι λέξεις μας,
του νου γαλάζια νούφαρα, που πλέουν σιωπηλά .
Η προσοχή, μία ανατολή υπέρλαμπρη,
ο τρόπος ο άρρητος να γίνουν μουσική τα νοήματα .
Η αφοσίωση στο άκτιστο, δύσβατος δρόμος .
Κάποτε όμως θα μας κυκλώσει αυτό το φως .
Στα βήματά μας ίριδες .
Στην Αγία Μαρία τη Μαγδαληνή μύρα κι ασήμι,
υπομονή κι ελπίδα .
Μαζί κι ένα μούδιασμα στα χείλη .
Η υπόσχεση,
το πανηγύρι της άδολης αγάπης .