Ευαγγελισμός από τις Ανταύγειες της Χάρης

Τον έκτο μήνα πάνω στης πασχαλιάς τα άνθη ανταύγειες του μεσημεριού.
Τότε που σε θρόνο έμψυχο σαρκώθηκε το φως,
μπορέσαμε να δούμε τη ζωή με τα μάτια της αγάπης .
Ματώσαμε μοιραία τα ρούχα από τα αγκάθια της φθοράς,
ίσως γι΄αυτό ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί στον ασπασμό του ουρανού η συγκατάνευση  .
Ευτυχώς δεν έμειναν στον δρόμο μας άλλες πέτρες πια,
κρίνο λευκό κρατά το περιστέρι για να ευωδιάσει η καρδιά από θυσία .
Χωρήθηκε το αχώρητο,
του αρχαγγέλου ο χαιρετισμός, σκίρτημα παπαρούνας πλάι στη θάλασσα,
υπόσχεση πως θα στεγνώσουν κάποτε τα δάκρυα .
Μπροστά μας ευκάλυπτοι που λάμπουν στον ήλιο
κι εμείς με λύτρο ακριβό για την οδύνη την παροδική.
Στον ουρανό το άσπιλο κορίτσιστικο χαμόγελο
και της αθανασίας ο  Ευαγγελισμός, γαλάζιο παράθυρο στο πέλαγος .

Προσευχή, θάλασσα νυχτερινή (στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ) από την ποιητική συλλογή Ανταύγειες της Χάρης

Νοτίζει η βροχή τις παρυφές της έπαρσης .
Εκεί στην άκρη της πλατείας φτερούγα λαβωμένη
ο αληθινός μας εαυτός .
Πόσο αλλάζουν τώρα τα νοήματα,
σύννεφα λευκά που γύρω από τον ήλιο τρέχουν .
Η διαδρομή από τις λίμνες των δακρύων ως την καρδιά,
πάντα απαραίτητη .
Χρειάζονται χρόνος και θυσία για να λάμψουν στο χρώμα του παλμού,
νούφαρα κεχριμπαριού οι λέξεις .
Η ησυχία, ακτή ποθητή,
που αναζητούν τα πρωινά τα περιστέρια .
Κλίνει η μέρα,
το κρύσταλλο, άστρο γαλάζιο,
πάνω από την εικόνα ιριδίζει .
Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς στο τέμπλο
και η προσευχή, μία θάλασσα νυχτερινή,
ιστία ασημένια κάτω από τη σελήνη ταξιδεύουν .
Σβήνουν τα κύματα, η ικεσία, κραυγή σιωπηλή,
σ΄Εκείνον που η ψυχή αγάπησε, ελεητικά τον ζόφο να φωτίσει .
Κι αν το κερί έμεινε μικρό κι ασήμαντο,
υπάρχει τρόπος μες στο φως το άκτιστο
η αγάπη να φτερουγίσει .
Η προστασία, αναντίρρητη βεβαιότητα .
Στο τέλος κίτρινο της γαλήνης γιασεμί χρυσώνει
του ουρανού τον δρόμο.