Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Όταν φεύγουν τα σύννεφα, Έλυα Βερυκίου από τις Ανταύγειες της Χάρης

Όταν φεύγουν τα σύννεφα,
μας αγκαλιάζει ο Θεός
και πλημμυρίζει με αχτίδες το βλέμμα.
Η θάλασσα δεν έχει τέλος,
ουσία βρίσκει
και σαν γαλάζιο σκαλί του ουρανού φανερώνεται.
Της θλίψης τα χρυσοπόρφυρα φύλλα γίνονται ιστία,
για να διαπλεύσουν το απέραντο.
Κυκλάμινα ανθίζουν
και η κατάφαση, τριπλή,
σβήνει το λάθος της άρνησης.
Δεν έχουν σημασία τα λόγια,
μόνο η σιωπή.
Νερό και φωτιά,
γη και αέρας
ομολογούνε το φως .
Του αγαπημένου μαθητή η αγκαλιά,
βάλσαμο στην προδοσία.
Ο αιθέρας στο χρώμα του αμέθυστου,
οι προσευχές αφήνουν ρόδα στα χέρια.
Όταν φεύγουν τα σύννεφα,
μένουμε εμείς,
άστρα γινόμαστε,
που λαμπυρίζουν σαν ήλιοι
από την ανέσπερη μαρτυρία της αγάπης .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.