Ψυχή από τις Ανταύγειες της Χάρης

Ψυχή μου, δεν σου έμαθα κάτι .
Γιατί εσύ ζητάς το φως κι εγώ είμαι από χώμα .
Το μόνο που ίσως σε βοήθησα είναι να μπορείς
να δίνεις στον κόσμο απλόχερα ομορφιά .
Γιατί κι αυτό αγάπη είναι .
Μία μορφή της ταπεινή για τα μέτρα μου τα χοϊκά,
που όλο ζητούν και δεν μπορούν τον ουρανό να αγγίξουν.
Δεν σου έμαθα κάτι .
Μόνο τον τρόπο , όταν στέκεται στη θύρα η οδύνη,
να αφήνεις να φτερουγίζει εκείνο το περιστέρι το κρυφό
γύρω από το πληγωμένο σου χαμόγελο .
Δεν σου έμαθα κάτι .
Μόνο να ατενίζεις τα ηλιοβασιλέματα στο πέλαγος
και να φαντάζεσαι αυγές .
Από τις μέρες σου να διώχνεις τη βροχή,
και τα μεσάνυχτα μέσα στον πιο βαθύ σου τον λυγμό,
να πλημμυρίζουν οι ώρες σου ηλιαχτίδες .
Ψυχή μου, δεν σου έμαθα κάτι .
Μόνο να γράφεις .
Και να αγαπάς .
Τις στιγμές που πάλεψες και δάκρυσες,
γιατί το άκτιστο αγάπησες,
τις στιγμές που πιο βαθιά έζησες,
να μην αντικρίζεις σύννεφα .
Ψυχή μου, βλέπεις ;
Στο σβήσιμο της μέρας .η θάλασσα χρυσή .
Ροδίζουν οι ανταύγειες του Θεού στο βάθος του ορίζοντα .
Το μόνο που σου έμαθα,
αυτές τις στιγμές, ψυχή μου,
είναι να τις μετράς σε ήλιους και καλοκαίρια της συγγνώμης .